Moose - Maarten van Roozendaal

Het Wilde Westen, Maarten van Roozendaal (16/04/2008)

Thu, 17 Apr 2008 11:13:22 +0000

Met Het Wilde Westen heeft Maarten van Roozendaal de beste voorstelling gemaakt die ik tot nog toe van hem gezien (en gehoord!) heb. Die rauwe stem waarmee hij zowel indrukwekkend hard als intens teder kan zingen. Dat virtuoze pianospel, perfect ondersteund door Egon Kracht (cello) en Marcel Groot (gitaar). De sterke teksten vooral in de muzikale nummers, maar ook in de verbindende teksten.
Chapeau!

het wilde westen, maarten van roozendaal (04/04/2008)

colson — Fri, 04 Apr 2008 07:20:35 +0000

Eerder( na “Barmhart” genoten te hebben)schatte ik zijn intensiteit op “Brelliaans”. Dat wordt in “Het Wilde Westen” alleen maar bevestigd.Maar zelf noemt Maarten van Roozendaal nu namen als Cash en Randy Newman. Dat laatste klopt als vergelijking in zoverre dat Newman doorgaans iets heeft te melden in zijn liedjes. “Het Wilde Westen” doet dat ook: over onze beschaving en derzelver verbreiding en het wedervaren van vestokte rokers annex kroegtijgers.

Enfin, Egon Kracht, Marcel Groot en Maarten van Roozendaal slaan geluk (dat veel te veel praat) uit groot en klein leed en doen dat prachtig. Ik zou zeggen: ga en geniet.

barmhart, maarten van roozendaal (16/03/2006)

colson — Fri, 17 Mar 2006 09:12:29 +0000

De taal doet hem duidelijk graag een plezier. Dat is het privilege van een groot talent. De teksten van Maarten van Roozendaal zijn bijzonder, bijzonder rijk, bijzonder veroverend en bijzonder mooi (okay, die ene van Rawie ook). Hij is orgineel. Bovendien heeft hij er een gelukkig handje van versleten nederlandse zinnen te reconstrueren en er toch iets veelzeggend van te maken.
Dat wordt ook nog gecombineerd met een Brelliaanse intensiteit van zingen. Of dat nu kwaad, cynisch, ironisch, mild of gevoelig is. En het gáát telkens ergens over. Dat laat hij meestal op volle kracht, dus luidkeels horen en zien. De pakweg veertien glazen water (?) die hij tijdens de voorstelling opdrinkt, zijn dan ook noodzaak, neem ik aan.
Kortom: met als extra kwaliteit de bas van Egon Kracht, de gitaar van Marcel Groot en de stevige muziek, is Barmhart een voorstelling die steengoed is.

maarten van roozendaal verzamelt werk, maarten van roozendaal (06/04/2005)

colson — Thu, 07 Apr 2005 08:55:24 +0000

Geen toneel, wel heel goed. Rake observaties. Ongewoon gewoon verwoord. Knap, spits, ontroerend maar absoluut onsentimenteel. Bewegend tussen cynisch en empatisch. Liedteksten als korte verhalen. Op muziek die op het eerste gehoor simpel aansprekend is. Op het tweede gehoor vol blijkt te zitten met passende dissonanten. Gepresenteerd met vaart, dynamiek en authenticiteit. En ad rem. Maarten van Roozendaal betekent veel meer dan “red mij niet”. Wat mij betreft past hij in het rijtje van Janis Joplin, Tom Waits en Jacques Brel. Zoiets vindt hij, blijkens de flaptekst van zijn boekje, zelf trouwens ook.