Moose - Het Thriller Theater

Arsenicum en oude kant, Het Thriller Theater (25/10/2007)

Thu, 25 Oct 2007 18:52:52 +0000

Het Thriller Theater is er wederom in geslaagd om een rake, en ditmaal komische, thriller op de planken te brengen: Arsenicum en oude kant. Door het zeer levendige en geestige spel van de acteurs raakt de toeschouwer in een ontspannen toestand en wordt op die manier listig meegevoerd in een sinistere wereld waarin doorlopend de grenzen van afwijkend gedrag en krankzinnigheid met een lach worden verkend.

Er zijn bizarre personages zoals dokter Einstein (heerlijk gebracht door Marnix Kappers) en Brigadier O’Hara (Wouter ten Pas) waarvan het gekke afstraalt, maar ook ogenschijnlijk normale karakters - zoals de twee hoofdpersonen van het stuk: de oudere dames Abby en Martha Brewster - die door hun vanzelfsprekendheid echter het gevaarlijkst in hun gekte zijn.

De actrices Hetty Heyting en Truus te Selle weten op een betoverende manier deze rollen tot leven te brengen. Precies in balans en met een zuivere natuurlijkheid worden de twee oudjes opgevoerd. Ze geloven oprecht met hun duistere vergiftigingspraktijken goede daden te verrichten om zodoende eenzame vrijgezellen uit hun lijden te verlossen. Tegelijk wordt dat idee vakkundig uitgedikt en aangezet, zodat er een grote humoristische ontlading ontstaat. Iets waarmee met name Hetty Heyting, een specialist in het uitbeelden van types, het stuk in deze uitvoering tot hoogtepunten brengt. Haar Abby heeft geen enkel oma Knots-element geabsorbeerd, hetgeen misschien voor de hand had gelegen, en daaruit blijkt de grote acteerkracht van deze actrice. Ze weet steeds weer een karakter een sterke eigenheid mee te geven waardoor haar rollen altijd fris zijn en nieuwsgierig maken.

Met onderlinge toespelingen wekken de oude dames de lach op, als ze weer in het geweer dreigen te komen met potjes en pannetjes soep en vlierbessenwijn. Wie tevens geniaal komisch speelt is Marnix Kappers, ook al vele jaren door de wol geverfd in dit genre. Net als bij de familie Knots speelt hij een kinds personage - volkomen onberekenbaar - op een uiterst serieuze wijze. Naast dokter Einstein, een plastisch chirurg die de slechte broer Jonathan in alles volgt, krijgt Kappers ook nog de ruimte in twee andere rollen: als dominee en adjudant.

Arsenicum en oude kant is een zalig stuk van toneelschrijver Joseph Kesselring, en al bij haar doop in 1941 werd het hilarisch gevonden en liefdevol omarmd door een naar ontspanning snakkend Amerikaans publiek dat haar natie betrokken zag raken bij een oorlog op het oude continent. Nog regelmatig wordt het overal ter wereld op het repertoire gezet, hetgeen het succes van dit blijspel onderstreept. Een filmversie uit 1944 met Cary Grant werd een klassieker.

De plot is zo veelomvattend dat het geen doen is deze samen te vatten. Maar ondanks de vele voorvallen op het toneel oogt alles als een sterk samenhangend geheel en is de rode draad gemakkelijk te volgen en zien we een aantal wendingen van verre aankomen. Dit veroorzaakt voorpret bij de kijker en maakt onder andere die relaxte sfeer in de zaal.

Het Thriller Theater heeft wat mij betreft nu driemaal in de roos geschoten, want alle drie hun producties - sinds de oprichting in 2004 - onderscheidden zich in kwaliteit; zowel in een prachtige speluitvoering alsook schitterende decor- en lichtontwerpen. Niet voor niets worden Jan Klatter (decor), Maarten Verheggen (licht) en Regina Rorije (kostuums) in het voorwoord door producenten Lex Passchier en Rieneke van Nunen geroemd als het visitekaartje van hun theaterbedrijf.

Maar even zozeer mag het succes toegekend worden aan de perfecte en fijnzinnige neus waarmee Het Thriller Theater haar stukken uitzoekt. Driemaal waren het zeer karakteristieke en geslaagde spelen die allen verschillend waren in opzet. Ditmaal stond de humor centraal, de vorige keer het psychologische thrillerelement en de eerste maal het ouderwetse detectivespel.

Deze steeds verschuivende insteek mag, gezien elke geslaagde aanpak, als gedurfd worden beschouwd. Het succes wordt opzij gelegd en er wordt weer iets nieuws geprobeerd. Ook telkens met andere acteurs. Een bijzonder fenomeen daarom, dat Thriller Theater. We mogen hopen dat er nog vele van deze kwaliteitsproducties de komende jaren gemaakt gaan worden.

Mikel Adriaansen

En toen waren er nog maar..., Het Thriller Theater (22/01/2005)

Bloemenmeisje — Sun, 30 Jan 2005 20:21:18 +0000

Bij het zien van het decor (stijlvol gemeubileerde huiskamer) verwachtte ik een traditionele opvoering van Agatha Christies “10 kleine negertjes”. Dit was waarschijnlijk ook wel de bedoeling van Mette Bouhuis, maar omdat de acteurs niet altijd even goed op elkaar ingespeeld leken was het spel dikwijls chaotisch. Hoewel het verhaal van de 10 gasten op een onbewoond eiland die één voor één sterven wel gevolgd werd, miste het stuk de diepgang van het boek. Wel had de voorstelling een verrassend einde! Erg mooi was ook het achterdoek, een bewolkte lucht met de realistische kleurschakeringen. Natuurlijk, zoals dat hoort bij een thriller, bleef er ook nog iets onopgelost: waarom was er gedurende de voorstelling een spot gericht op een hondenkop middenvoor op het toneel?! Al met al is “En toen waren er nog maar…” een vermakelijke voorstelling voor een avondje uit, maar hoogstwaarschijnlijk een tegenvaller voor degenen die het boek al gelezen hebben.

En toen waren er nog maar ..., Het Thriller Theater (09/11/2004)

Wed, 10 Nov 2004 18:16:31 +0000

Een prima theateravond. Ik was even vergeten dat theater ook gewoon heerlijk entertainment mag zijn. Tussen alle hoogdravende experimentele theatervormen, vind je weer eens een stukje nostalgie.
Het stuk heeft vaart, humor en spanning. De personages zijn niet allemaal even stabiel gespeeld, maar weten mij wel te boeien. Het verschil tussen een theateracteur en cabaretiers is wel duidelijk. Toch weten de twee mannen soepel te spelen en brengen humor mee vanuit hun genre. Een prachtig decor zorg voor een gouden randje. Agatha is back!

En toen waren er nog maar ..., Het Thriller Theater (27/10/2004)

Tue, 09 Nov 2004 15:14:38 +0000

Wij hebben in Theater Tamboer in Hoogeveen genoten van deze voorstelling!
Weer eens heel iets anders dan de andere toneelvoorstellingen die we zagen.Geen klucht en geen experimentele voorstelling heel toegankelijk.
Tot op het laatste moment blijft het gissen wie de dader is.
De Agatha Christie sfeer is voelbaar, heerlijk.
Echt een leuke avond uit. Wij vonden het de moeite waard.

'En toen waren er nog maar...', Het Thriller Theater (09/10/2004)

Sun, 10 Oct 2004 10:32:47 +0000

Het zal wel een niche in de toneelmarkt vullen. Een jong bedrijf “Het Thriller Theater”,wil op de valreep in een oude behoefte voorzien, daarbij mikkend op een publiek van in de zeventig en risicoloze bedrijfsavondjes; dat publiek zal er ongetwjfeld een leuke avond aan beleven.
Prententieloos is het, maar is het ook goed?
Een mottenballen stuk met een hoog zwart-wit tv gehalte in deze tijd enigzins geloofwaardig en onderhoudend op de planken zetten, nee dat lukt niet echt.
De regie worstelt wat met koddigheid en vaart maar betaald daarmee in het ondergraven van het genre. Spannend wordt het nooit. Het stuk wordt bevolkt door archaïsche stereotypen zonder enige diepgang en dat vraagt toneelpresence van de spelers. Tom de Ket, duidelijk zoekende, wisselt zo vaak van speelstijl dat zijn karakter onherkenbaar wordt. Sandra Mattie speelt te opgeschroefd.
De generaal is de vertrouwde Houwdegen.
Het stuk ontbeert duidelijk een traditionele Ster-acteur.
De filmische suspense-geluiden, de wind die de glasloze ramen open doet waaien, een goed gelovig publiek zal er wel voor gaan.