Minirecensies van Pascal

Rouw Siert Electra, Toneelgroep Amsterdam (17/02/2004)

Pascal — Mon, 29 Mar 2004 16:45:14 +0200

Beetje laat, maar ik moest deze nog even op Moose zetten. Na de recensie in de Volkskrant was ik erg benieuwd naar deze voorstelling, waarin Ivo van Hove werd weggestuurd, en zeer expliciete naaktscènes zouden zitten. Wat ik te zien kreeg, was naar mijn mening een van de beste voorstellingen van TGA die ik ooit heb gezien. Halina Reijn schittert eindelijk weer in een rol die haar op het lijf geschreven is. Niemand, behalve zij, blijft in leven in dit stuk (als ik me goed herinner), en haar transformatie van lieve dochter tot moordenares is subliem vormgegeven. De naaktscènes zijn inderdaad expliciet, maar passen en horen in het stuk. Alles valt op zijn plaats, ook het intensieve gebruik van moderne multi media middelen, zoals in de chat scènes. Voor mij was een van de indrukwekkendste scènes die waarin Halina volkomen doordraait en wild begint te dansen met een soort tekenfilm op de achtergrond.
TGA heeft in de begin periode van Van Hove een moeilijke periode gehad, met veel slechte stukken en idem recencies. Maar het laatste half jaar lijkt de geest terug te zijn, wat ook resulteert in veel en jong publiek. Wat mij betreft mogen ze deze weg vervolgen.

Droomsporen, Toneelgroep Amsterdam (31/01/2004)

Pascal — Mon, 29 Mar 2004 16:25:20 +0200

Een luchtig begin, met vier koppels die een salsa staan te dansen. Elsie de Braauw fungeert als een soort goeroe, die ons en de koppels vertelt wat hun te wachten staat. En dan begint het… van enige luchtigheid is al snel geen sprake meer, als blijkt dat de relaties alleen maar uit ellende bestaan. Elkaar niet begrijpen, vreemd gaan, onbevredigde lustgevoelens die eindigen in moord, voor liefhebbers van luchtig theater is hier geen plaats… en gelukkig maar, want dat wordt toch al te veel gemaakt de laatste tijd. De sfeer wordt steeds benauwder, de muziek levert hier een grote bijdrage aan. Diepe bastonen klinken op ongezette tijden op hoog volume door de luidsprekers, soms volkomen onverwacht, in de try-out enkele malen ook voor de acteurs. Helaas is het stuk wel erg traag, waardoor de zit af en toe wel erg vermoeiend wordt. Maar volgens Roeland Fernhout zou hier nog aan gewerkt worden, dus die ene tomaat laat ik even weg… De eindscène, die adembenemend is, maakt alles wel weer goed. De decors zijn overigens ook onvoorstelbaar, zet je aan het denken hoeveel geld er wordt besteed aan zo’n voorstelling.

De Feeks, Het Groote Hoofd (23/03/2004)

Pascal — Mon, 29 Mar 2004 16:12:26 +0200

Het idee om de introductiescène te laten plaats vinden in het theatercafé is origineel, maar duurt net te lang. In het begin dreigt het stuk een klucht te worden, met makkelijke grappen en platte opmerkingen. Maar na pakweg een half uur wordt het stuk naar een zeer hoog niveau gestuwd, vooral door het sublieme acteerwerk van Saskia Temming. Xander Straat speelt de rol van Petruchio met verve, zij het dat er weinig variatie in zijn stemgebruik zit, en hij vooral heftig acteert. Maar het werkt, en dat is waar het om draait in theater. De naaktscène is het keerpunt in het stuk, vanaf hier voel je dat er sprake is van echte liefde, en dat Katherina, de feeks, zich niet aan de man onderwerpt omdat ze gedomineerd wil worden, maar omdat ze het spel mee wil spelen, uit liefde.
Niets dan lof voor deze voorstelling, vooral omdat de eindmonoloog van Katherina gewoon gespeeld wordt zoals Shakespeare hem heeft geschreven, zonder ook maar iets te nuanceren of uit te leggen. Want als het stuk goed gespeeld wordt, hoef je niks uit te leggen, dan begrijp je waarom Katherina dit zegt.