Wat een saai stuk. Heeft toch ooit de Pulitzerprijs gewonnen, 35 jaar geleden. Misschien keken we toen wat anders tegen sommige dingen aan. Wat ik nu zag: een kibbelend stel. Alweer. En de opkomst van een paar hagedisachtige wezens. En dan gaat het stuk over de angst voor verandering. Geeuw.

Wat me vooral bezig hield was het ver over-the-top spel van Monique Kuijpers. Dat ADHD-gedoe irriteert bijzonder. Zou de regisseur tijdens een repetitie niet eens hebben kunnen zeggen: doe nou eens negentig procent minder? Nu werd je horendol van het slaan op een bovenbeen, het stampen met een voet en de verregaande bekkentrekkerij. En of je wilt of niet, je blijft er naar kijken, terwijl haar tegenspeler veel interessanter is in zijn spel. Less blijft more!