Begrip Zonder Goedkeuring

In de voorstelling ‘Woensdag Gehaktdag’ naar het gelijknamige boek van Richard Klinkhamer dat een aantal jaren geleden veel mensen in de klem had geven regisseur Tom de Ket en acteur Albert Secuur een blik in het leven van deze moordenaar. Meer dan enkel een reconstructie te hebben gemaakt van de moord op Klinkhamers’ vrouw Hannie biedt deze voorstelling een context. Zonder echt medelijden te krijgen met deze schuldige man of zijn daden goed te keuren, wat hopelijk niemand kan, zorgt de voorstelling voor de mogelijkheid om Klinkhamers’ handelen te kunnen plaatsen in zijn leven. Dit plaatsen zorgt voor een bepaald soort begrip. Ook ik kan niet met zekerheid zeggen hoe dun de beschaving is en of er zich mogelijk een situatie zou kunnen voordoen waarin ik iemand zou kunnen verwonden, of erger.

Secuur schakelt in deze monoloog voor meerdere stemmen psychopathisch snel tussen de verschillende personages. Het verschil tussen bemoeizieke Groningers, opdringerige journalisten en juristen wordt aangegeven door afwisselende (stereotypische) stemmetjes en hierin slaan deze theatermakers de plank, wat mij betreft, een beetje mis. Het spel tussen Klinkhamer en Secuur zelf is wel erg interessant en de theatrale oplossingen om deze twee in een monoloog met elkaar te kunnen laten communiceren zijn creatief.

De grootste kracht van de voorstelling is echter het spel tussen Secuur en de (mond)dode Hannie (Michelle Samba) die met haar bespeling van verschillende, verrassende, instrumenten een sterke invloed heeft op de heersende sfeer.

Toch dwaal ik soms af omdat de tekst misschien zo nu en dan wat mist aan scherpte en na afloop ben ik niet zo ontdaan als ik had verwacht. Of had willen zijn? Misschien had ik uiteindelijk bozer willen zijn op Klinkhamer, maar juist de context en het verstilde, heel kleine einde, waarin Klinkhamer zijn spijt betuigd, zorgen er voor dat ik wat berust de Machinefabriek verlaat. Begrip voor deze demon blijft over, zonder zijn daden goed te keuren.