Deze week nog las ik een stuk van Wouter Hillaert over de relevantie van het repertoiretheater (Repertoire leeft!). Ik ben het grotendeels met hem eens omdat ik ook af en toe eens tenenkrullend zit te kijken naar de zoveelste bewerking van Lorca of Shakespeare. Hoe relevant zijn die stukken nu nog ? Volgens Wouter kan het als ze voldoende vertaald zijn naar vandaag. De vraag is alleen in hoeverre je dan nog van echt repertoiretheater kan spreken. Gisteren echter zag ik een schitterend voorbeeld van hoe relevant repertoiretheater kan zijn. Neem een briljant stuk, een goede enscenering, een strakke regie en goeie acteurs en je krijgt een ronduit fantastische toneelavond. Ook dit is repertoiretheater. En relevanter dan dit kan het niet zijn. Het onderwerp is pedofilie in de kerk, hoewel dit nooit uitgesproken wordt.

Bij het binnenkomen al werden we ondergedompeld in de religieuze sfeer met de ‘warme’ geuren van wierook die ons tegemoet kwamen. Terwijl een misdienaar ons kwam zegenen met wierook werden de lichten één voor één verplaatst naar hun juiste plaatsen voor het begin van de voorstelling. Een constante in dit stuk. Tussen de scènes, overgangen die trouwens telkens weer opnieuw haal knap ingevuld werden, kwamen ‘zwarte’ mannen en vrouwen het toneelvlak op geslopen en verplaatsten decorstukken en belichting zonder dat je daar als toeschouwer last van had. En dan de eerste preek van pastoor Desmet, over twijfels … Heel knap, mooie tekst, schitterend gebracht ook. Een toch wel cruciale preek want het stuk gaat over twijfels. Zuster Aloysius leidt een katholieke school met ijzeren hand. Zuster Jean-Maria wil hier wel verandering in brengen, maar durft niet goed ingaan tegen haar overste. Pastoor Desmet daarentegen wel. Hij wil dichter bij de kinderen staan (misschien te dicht), hen liefde geven. Zuster Aloysius kan hier heel moeilijk mee om en beschuldigt pastoor Desmet op een heel subtiele manier van misbruik. Dit terwijl pastoor Desmet beweert dat hij de jongen, ‘het eerste zwartje van de school’, enkel in bescherming wil nemen. En tot op het einde word je als publiek in het ongewisse gelaten. Iedereen twijfelt aan zichzelf, aan de school, aan alles, …

Wat een knap concept ook. Een schitterende enscenering in de grote ruimte van een echte kerk. Het decor bestond uit een bureau, een preekstoel en een rotswand. Die stukken bewogen doorheen de voorstelling en werden telkens opnieuw geplaatst. Dit zorgde voor wat dynamiek in een stuk die anders misschien nogal statisch zou kunnen overkomen. Hele knappe belichting ook, bijzonder sfeervol en net genoeg om de aandacht voortdurend bij de les te houden. De kers op de taart dan was uiteraard het hele knappe spel van de acteurs. Klasse ! De beheersing van moeder-overste, de beheerste onmacht van de pastoor en de gekunstelde naïviteit van de novice. Stuk voor stuk topprestaties in een fantastisch geheel. Een voorstelling om duimen en vingers bij af te likken en om nadien ook nog eens goed over na te kaarten. Nu al kan ik zeggen dat dit één van de hoogtepunten van ons theaterseizoen zal worden.