Een ademloze zucht door een lege kamer

Over sommige voorstelling is weinig ander te zeggen dan dat er weinig te zeggen is over de voorstelling, zo ook bij ’In Wankel Evenwicht’ van Impresariaat WallisFinkers. De tekst van Edward Albee laat me op momenten, door haar eigen kracht, verlangen naar mysterie en iets om me aan te branden. In deze enscenering echter, blazen de acteurs ademloos tegen de woorden alsof het veertjes zijn die in de lucht gehouden moeten worden. De voorstelling is te gepolijst en mist klauwen. In tegenstelling tot de wervelwind die huis, dorp, land zou moeten verwoesten is de wervelwind een bruin draaikolkje in een glas whisky die niet verder komt dan de vier wanden van het huis volle huis, vol met leegte. In het spel van Anneke Blok bespeur ik af en toe een waas van mysterie en zij slaagt er daarmee in om me op momenten met haar rol van alcoholistische zus, die in mijn beleving niet geschikt is voor haar, te intrigeren. Maar de vragen die deze voorstelling op zouden moeten roepen omtrent vriendschap, huwelijk en familie blijken zwak en zinken net als de gevallen veertjes, nat van de whiskey.