Twee choreografiën. Als eerste Intermezzo van Giulia Mureddu, “een fysieke studie naar het verlangen contact te maken met de ander”. Een nogal vaak gebruikt etiket. De korte productie heeft erg weinig waaraan je de volgende dag nog eens denkt. Behalve dan misschien een opvallend expressief dansende Braziliaanse stagiar, Ricardo Rus Da-Silva.

Vervolgens Trip En Masse van het choreografencollectief White Horse. Een stuk over massa, hysterie, fanatisme., agressie. Een orgie van ritmisch, stampend geluid, geschreeuw en zwetende lichamen. De negen dansers bewegen zich vaak als een grommend, grauwend blok en hebben de monden bijna de hele voorstelling wijd open. Een ware uitputtingsslag. Niet alleen voor de dansers, maar ook voor het publiek. Als de groep enkele minuten voor het einde op de vloer is neergezegen en een danser zegt dat er voor ons nu de gelegenheid is om iets te zeggen, zwijgen we. Zo mooi, zo’n nog navibrerende stilte.