Achter de bomen van het Weense Woud

Een voorstelling over een politiek en economisch wankele tijd waarin personages rust zoeken in de natuur, fortuin in de loterij of vertier in de nacht, dat is wat ‘Verhalen uit het Weense Woud’ van Toneelgroep Maastricht het publiek te bieden zou moeten hebben. In werkelijkheid zie ik door twijgen van een slechte regie een tekst die in meer respectvolle handen misschien iets interessants en tragisch zou kunnen zeggen over het naïeve en vaak initiatiefloze van de mens. In deze regie van Arie de Mol wordt de tekst van Ödön von Horvátz echter verkracht tot een klucht die op momenten bijna doet herinneren aan het ons allen bekende schooltoneel. Het grootste gebrek van deze voorstelling is het gebrek aan een sterke stem, krachtige standpunten.

Von Horvátz portretteert ontroerende mensen die misschien soms strooien met onbenullige uitspraken, maar wel levensecht zijn. Juist in de onbeholpen echtheid van deze personages zit de combinatie van het komische effect en de tragiek. In deze voorstelling is echter sprake van een enorm overacte manier van spelen waardoor weinig tot niets aankomt bij het publiek. Tekst blijft rond zwerven op het podium en het lukt haar niet achter de bomen van het woud weg te vliegen, recht in het hart van de toeschouwer. Ook het gebruik van de microfoons door de makers van deze voorstelling zorgt niet voor een optimale ervaring; de woorden blijven plat als het papier waar ze op staan geschreven en vooral in de scènes waarin het licht uitgeschakeld is worden stemmen een brij in de schaduw van het Weense Woud waar op momenten noch tak noch bladnerf van elkaar te onderscheiden is.

De Mol lijkt de volksheid van de thematieken in deze tekst te willen benadrukken door het levenslied door de voorstelling te vlechten als klimop. Op de uitzondering van een onvolgroeide nachtegaal na lijkt het woud jammerlijk te zijn bevolkt met een familie kraaien. Waarom acteurs laten zingen als dit niet hun forte is; theatermakers, alstublieft benut uw krachten niet uw zwaktes, we verliezen al zoveel publiek in het theater.

Verbazingwekkend goede voorstelling, waar je ook bent, kom achter de bomen van dit Weense Woud vandaan, neem me op je gewei en breng me ontroering, pijn, plezier, wat dan ook, mijn armen zijn lam van het gooien met tomaten.