Vrij geïnspireerd op de Oud-Griekse Mythe van Tereus, brengt deze voorstelling het tragische verhaal van de zusjes Procne en Filomela. Ze leiden een zorgeloos bestaan tot Procne uitgehuwelijkt wordt aan Tereus. Ze krijgen een zoon, Ithys. Procne en Filomela zijn uit elkaar gegroeid, maar dan komt de dag waarop Filomela toch op bezoek komt. Tereus is altijd al verliefd geweest op Filomela en verkracht haar. Om haar het zwijgen op te leggen, rukt hij haar tong uit. Tegen de beide meisjes zegt hij dat de andere dood is. Op een dag zien ze elkaar echter toch terug en ze nemen wraak op Tereus door Ithys te doden en te laten opeten door Tereus.

De eerste twintig minuten had ik het moeilijk. Woordenloos theater met mooie beelden. Zo houden beide dames op een bepaald moment een laken strak tussen hen in en het lijkt alsof ze aan een lange tafel zitten. En zo volgen er nog wel een paar. Alleen duurt het allemaal wat te lang. Hiermee willen ze de sfeer scheppen waarin het stuk baadt. Dit had gerust iets korter gemogen wat mij betreft. Zodra de actrices echter hun mond opendoen, nemen ze je mee in de wereld van de Griekse tragedies en ze laten je niet meer los tot aan het laatste beetje applaus. Met de nodige humor en aan een strak tempo vertellen Annelore Stubbe en Mieke Laureys het verhaal van Filomela en Procne. Ze brengen de woordenvloed zo geloofwaardig en aan zo’n mooi tempo dat je blijft luisteren. Hun samenspel is prachtig om naar te kijken. Ik heb ook nog maar zelden twee actrices zo mooi synchroon dezelfde tekst weten opzeggen. Ook de mooie muziek van Guido Belcanto en de soundscapes van Pepijn Caudron dragen bij tot het geheel van deze voorstelling. Heel mooi, alleen jammer van het begin. Doe er tien minuten af en dit is echt beklijvend van begin tot eind.