Ik had het nog nooit gezien, dit stuk. Ik had het wel al eens gelezen, jaren geleden. En ik weet dat ik het toen nogal simpel vond. Ik vind dit nog, maar besef evenzeer dat het groot publiek dit wil zien. Zij willen lachen en er kan alleszins voldoende gelachen worden in dit stuk. Zeker als je het aan zo’n strak tempo speelt als dat waaraan SPOT het speelde. Misschien heeft dat grotendeels te maken met de ervaring van de regisseur (Werther Vander Sarren nvdr.), maar zeker ook met de kunde van de acteurs. Want, laat ons eerlijk zijn, SPOT heeft een aantal goeie acteurs.

Het eerste wat opvalt als je de zaal betreedt, is het decor. Zeker de dag van vandaag waar bijna ieder gezelschap het stuk begint met het doek open. Bij Taxi Taxi zagen we een woonkamer met drie deuren, een sofa en een raam achteraan. Bij de eerste opkomst van de twee vrouwen werd duidelijk dat we eigenlijk naar twee woonkamers zaten te kijken, één met groene accenten en één met paarse accenten. Het hele stuk speelt zich ook af in beide woonkamers en dat werd op deze manier ook knap opgelost. Als toeschouwer twijfel je er geen moment aan dat je hier in feite naar twee woonkamers zit te kijken, temeer ook omdat de acteurs het tempo constant heel hoog hielden. Taxi Taxi vertelt het verhaal van John DeZwart die met twee vrouwen getrouwd is. Op een avond krijgt hij een ongeluk en geeft hij per abuis twee adressen door aan het ziekenhuis. Hierdoor ruikt de politie onraad en ze gaan op onderzoek. Gelukkig krijgt John hulp van vriend en bovenbuur Stan Van Geit. Dit is het begin van een hoop misverstanden en komische toestanden.

Het stuk voor de pauze vond ik zeer goed. Ondanks de opeenstapeling van ongeloofwaardigheden werd dit toch geloofwaardig gebracht en aan een heel strak tempo waardoor je je geen moment kon vervelen. Na de pauze kwamen de pijnpunten van het stuk bloot te liggen. De laatste vijftien minuten werd de chaos compleet met acteurs die in en uit deuren liepen en naar elkaar begonnen te schreeuwen met als “hoogtepunt” de homo van boven die een pot roze verf op zijn hoofd krijgt. Daar kunnen de regisseur en de acteurs natuurlijk niets aan doen, behalve dan een ander stuk kiezen misschien , maar het was er voor mij toch te veel aan. Desalniettemin heeft SPOT mij laten zien hoe je een deurenkomedie moet brengen. Je mag het publiek geen seconde rust gunnen zodat ze de tijd niet krijgen om na te denken over alle ongeloofwaardige wendingen in het plot. Welnu, daar zijn ze bij SPOT bijzonder goed in geslaagd. Ik ben een klein beetje fan …