Een film vertalen naar een theaterstuk is een gevaarlijke onderneming. Film is gewoon een ander medium. Ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik nog nooit gehoord had van “Dogtooth” (waarop dit stuk gebaseerd is). En dit tot mijn spijt, want na het zien van dit stuk zou ik heel graag de film eens zien. “Tand” brengt het verhaal van een gezin dat zichzelf probeert te beschermen tegen de “boosaardige” buitenwereld. De kinderen zijn nog nooit buiten het huis geweest. Vader en moeder hebben hen al altijd proberen te beschermen tegen geweld en andere invloeden uit de buitenwereld. Ze hebben zelfs een eigen woordenschat ontwikkeld en eigen regels opgesteld. Dit stuk toont de gevolgen van zo’n onderneming. We krijgen te maken met drie wereldvreemde kinderen die zelfs nog nooit een ballon gezien hebben. Ze worden ook nooit bij naam genoemd, maar gewoon als Zoon, Oudste en Jongste. Dit zorgt voor een heel bevreemdende ervaring en leidt vaak tot hele absurde situaties. Zo spelen de kinderen hele rare spelletjes : zo lang mogelijk uw vinger onder de hete kraan houden, uzelf verdoven en zien hoelang je verdoofd blijft, enz. Ze bekijken alleen video-opnames van zichzelf en luisteren alleen naar Frank Sinatra (“Opa”). Een intrigerend uitgangspunt, maar niet altijd even goed uitgewerkt naar mijn gevoel. Toch niet voor een theatervoorstelling.

Het spel van de acteurs kon je ook niet altijd even homogeen noemen. Toch genoten van vooral “Zoon” en “Oudste” (haar imitatie van “Jaws” en “Rocky” was hilarisch). Ik heb ook het gevoel dat de regisseur het zichzelf moeilijk gemaakt heeft door constant het tempo uit het verhaal te halen. Zo moest Vader bij iedere thuiskomst zijn pantoffels aantrekken, de etiketten verwijderen van de conservenblikken en twee deuren openen en sluiten, … Heel leuk in het begin, maar na een paar keer weet je het wel en wil je eigenlijk dat ze gewoon verder doen met het stuk. Een heel groot minpunt was de zichtbaarheid. Van waar wij zaten, konden we bijna niets zien van hetgeen op de grond gebeurde en dat is bijzonder jammer als je optimaal van een stuk wil kunnen genieten. Kortom, een paar plezante stukken (“De oudste bijt !”, het Engels van Oudste, het feest, …) en een intrigerend uitgangspunt zijn niet altijd genoeg om van een goed stuk te kunnen spreken. Daarvoor zat het tempo niet hoog genoeg en werd er ook niet homogeen gespeeld. Desalniettemin een pluim voor de regisseur en de groep dat ze dit überhaupt aandurven.