Een schaar als kraaiende haan. Iets dat leek op de scharnieren van een deur op een ijzeren tafeltje gelast als een soort van zwerfhonden. Een knijper, een paar hamers en een kruik als bezoekers. Een stoffen hond en een slagtand als hoofdpersoon. Dat waren de acteurs in het stuk Survival van het TamTam Objektentheater. Objecttheater zoals ik het wel kon verwachten, maar dat ik er totaal niks mee zou hebben was verrassend.

Misschien vind ik het te kinderachtig of ben ik mijn kinderlijke fantasie toch echt kwijt geraakt. Het werd allemaal prachtig goed uitgevoerd. Goed licht, passende muziek en het huisje was meer dan fantastisch gemaakt. Maar ik zie de mensen, de poppenspelers, dus wil ik dat de pop het ook ziet. Het gevoel van een omgekeerde vierde wand. Niet de mensen op het podium moeten doen alsof ik er niet ben, maar ik moet doen alsof zij er niet zijn. Daar had ik grote moeite mee.

Gelukkig werd één keer wel de speler bedankt door de slagtand met ogen. De ogen zijn voor mij belangrijk, dan herken ik iets, dan kan ik het levenloze ding leven geven in mijn fantasie. Als er geen ogen op zitten blijven het slechts voorwerpen in handen van volwassen mensen.