Zestien dansers bewegen zich in een niet aflatende stroom van links naar rechts over het toneel. Door kleine kostuumwisselingen lijken het er aanvankelijk nog veel meer te zijn. De manier van voortbewegen en de snelheid daarvan verschuift langzaam. Eerst op handen en voeten, rollend, draaiend, kruipend, schuivend. Het moment dat de eerste danser gewoon rechtop lopend oversteekt komt bijna als een schok. Fascinerend is het te zien hoe eenzelfde beweging door elke danser met minieme verschillen wordt uitgevoerd. De geluidsband, een zeer geleidelijk aanzwellende en afnemende dreun, versterkt het effect van de eindeloze voortgang. Soms is het net alsof de toneelvloer in tegengestelde richting schuift. Je kunt in deze voorstelling van alles zien, er allerlei filosofische betekenissen aan hangen, maar ik vind het gewoon een ode aan de schoonheid van het voortbewegen.