Een voorstelling met een thema. Een doel. Een idee. Heerlijk kijken is dat. Dat het dan ook goed en professioneel wordt uitgevoerd is dan helemaal fijn. Een vrouw met een snor (of is het man met zeer vrouwelijke kenmerken?) zit het publiek te bekijken. Zij of hij zingt ons toe. Tussendoor vraagt ze nog even of de telefoon echt uit staat van één van de toeschouwers en gaat moeiteloos verder. Zo kan het dus ook mijnheer Hofstra!

De voorstelling draait om de vraag wat een vrouw een vrouw maakt en een man een man. En wat als je geen van beide bent, of beide tegelijk? En als je mocht kiezen, blijf je dan man of zou je vrouw willen worden? Begeleid door vervreemdende choreografieën blijf je geboeid kijken naar de androgene verschijning op het kleine podium. Dan weer vrouw, dan weer bijna man of iets er tussen in. Valt deze voorstelling onder de categorie eye-opener of bevestiging van vermoedens? Ik weet het (nog) niet, wat ik wel weet is dat ik het goed vond.