Met verbazing gekeken naar deze voorstelling waarin “ook nu het politieke element niet ontbreekt”. Tja, als je een voorbijkomende foto van Bush al als zodanig bestempelt, dan is dat element aanwezig. Wat ik zie is een choreografie die opgedeeld is in een enorme hoeveelheid, vaak ultra-korte scènes. Een beetje het spookhuis-op-de-kermis-effect. Er wordt vooal heel veel gerend, met grote voorwerpen overgegooid en praktikabels in hoog tempo opgebouwd om te dienen als tafel of bed. Voor zover het zichtbaar is door al die donkerslagen ga je toch steeds meer herhalingen zien. Herhalingen die op mij niet de indruk maken de beelden te versterken. Tussen al dat gehol en geschreeuw door staat er enkele keren een meisje stil op een tafel. Weliswaar heel kort, maar wat een verademing. Het hele pandemonium mondt uit in een gooi- en smijtpartij, waarbij zelfs emmers verf over de performers uitgestort worden.

De timing van dit alles is perfect, maar wat moeten we toch met deze lege doos die de zo politiek geëngageerde choreografe ons aanbiedt?