Een voorstelling over een kapel in Schagen. Ergens in Noord-Holland, op een plek waar ik niet snel heen zou gaan, toch kan het mij boeien. Omdat het slechts het startpunt was. De rest van de voorstelling was een gevolg.

Theater zonder poespas. Het is was het is en alles dat er nog niet is moet je maar aanvullen. Jammer van het stukje Dostojevski, maar de jonge acteurs wilden waarschijnlijk ‘echt’ toneelspelen. Dat hoeft niet als je een toneelstuk vertelt. Laat ons maar kijken en denken wat we willen denken.

Die vrijheid heeft regisseur Bram Huyten ons zeker gegeven. En dat is fijn. Het gebruik van licht, de ruimte en het decor, allemaal willekeurig, maar met een idee toegepast. De tekst was bij vlagen zeer goed. En met name op het einde prachtig. Ik voelde alles voordat het gezegd werd, rare ervaring, maar mooi.

Een dikke glimlach bij het einde.