Neil Simon is één van mijn favoriete toneelauteurs. Hij heeft een aantal klassiekers op zijn naam staan, en wel van een genre waar ik het wel voor heb, de tragikomedie. Zo schreef hij The Odd Couple, schitterend verfilmd met Jack Lemmon en Walter Matthau. Het stuk vertelt het verhaal van twee vrienden die willens nillens een appartement moeten delen en dat loopt niet van een leien dakje. Blijkbaar schreef hij ook een vrouwelijke versie, The Female Odd Couple. En deze versie kregen wij te zien bij Kohané. Konhané bracht vorig jaar een mooie creatie van Konijnenpijp. Dat hoorde ik uit zeer betrouwbare bron. In een heel mooi en strak decor betraden de actrices de scène. Misschien hadden ze al op scène aanwezig kunnen zijn voor het stuk begon … En dat was meteen het begin van een (te) lange introductiescène waar te weinig tempo in zat om constant te boeien. De intrede van Florence beloofde wel wat goeds en leverde ook wat grappige momenten op, maar toch bleef het stuk maar wat voortkabbelen tot aan de pauze.

Na de pauze kregen we de intrede van de twee acteurs, twee Spanjaarden die boven de twee dames woonden. Zij zorgden aanvankelijk voor wat meer schwung, maar al snel ging dat weer over in hetzelfde gekabbel als voor de pauze. De paar leuke momenten (Florence die niet kon ademen, de scène in de zetel met de twee vrouwen en de twee Spanjaarden, …) waren niet genoeg om van een geslaagde voorstelling te spreken. Daarvoor werd er door sommige acteurs bij momenten wat te houterig geacteerd en kwam het stuk nooit echt op gang. Zoals reeds gezegd, een mooi decor en dito belichting. Alleen begreep ik niet goed waarom de lichten gedimd werden telkens een scène op zijn einde liep. Een paar goeie actrices en een mooi decor, maar een stuk dat misschien net iets te weinig om het lijf had om van een supergeslaagde toneelavond te spreken. Tot toneels !