Drie dansers, herhaaldelijk vallend, worstelend met weerstand, reeksen van korte, repetitieve bewegingen. Een stampend, bijna machinaal klinkend geluidsdecor. De borende blikken van Cecilia Moisio.

Ook in deze choreografie van Ann Van den Broek (mijn zwartste tot nu toe, zegt ze er zelf over) is de sfeer van verlatenheid en eenzaamheid volop aanwezig. Slechts één moment rust er een hand op een schouder, een heel klein lichtpuntje in een zeer indrukwekkende, maar sombere voorstelling.