Zoekende naar een overschreden Houdbaarheidsdatum of wat dan ook.

Zij, een vrouw wiens liefde overmand wordt door de angst deze liefde te verliezen. Een vrouw die nooit alleen geweest is en zichzelf in haar appartement, een transitzone tussen een verleden en een toekomst, vasthoudt om te wachten op haar geliefde. Of deze geliefde ooit werkelijk terug komt is een vraag die Jon Fosse opwerpt, maar het publiek wil laten beantwoorden. Fosse staat bekend om het niet bieden van eensluidende antwoorden op de vragen die zijn werk oproept en daardoor blijven na de voorstelling ‘Nooit van Elkaar’ van Toneelgroep Amsterdam ook vragen rondzweven op zoek naar een antwoord. Is de relatie tussen ‘hij’ en ‘zij’ vergaan door de overvloedende verlatingsangst of is die ‘simpelweg’ de houdbaarheidsdatum overschreden die op elke relatie staat gedrukt. Dit door schrijver en regisseur voorgeschreven einde van de relatie in het algemeen steekt me en brengt me in aanraking met een pessimisme en een begraven van hoop waar ik niets mee te maken wil hebben. Als dit de houding is die men ten overstaan van de liefde zou moeten innemen, kunnen we beter direct allemaal niet eens meer proberen om een relatie te beginnen.

Nog erger is de smaak van een uiterste houdbaarheidsdatum van de vrouw. Zij voelt dat haar man steeds meer afstand van haar neemt. Geestelijk is de man in haar beleving bij een andere, jongere vrouw en ze lijkt hem aan deze vreemdeling te verliezen. Zelfs meer aandacht besteden aan uiterlijk en lijken op haar jongere plaatvervangster helpt niet om de aandacht van haar man langer dan een blik op te eisen. Is dit werkelijk wat Van Hove wil? Zoveel sterke vrouwen hebben een plaats in zijn voorstellingen en nu, een vrouw die niets meer kan doen en haar man moet los laten. Als ze werkelijk de kracht bezat in haar eentje verder gelukkig te zijn, zou ze onafhankelijk zijn, maar mij krijgt Chris Nietvelt niet overtuigd. Nietvelt speelt egaal en vooral in het begin raak ik ronduit verveeld door de herhaling, terwijl die me eigenlijk in het bekende Fossiaanse ritme zou moeten sleuren. Het tweede deel van de voorstelling maakt meer benieuwd naar de relaties tussen de personages, maar uiteindelijk kan zelfs de wind die als indringer naar binnen waait me geen helderheid geven. Onduidelijkheid blijft en houdt me zoekende.