Drie jonge dansers en een gitarist/zanger. Liederen van Brel, Shaffy en zelfs Toon Hermans komen voorbij. Soms rustig, soms uptempo. De dans blijft nagenoeg hetzelfde: alleen maar snel, breed, heftig, met vaak breakdanceachtige bewegingen. En dat gedurende het hele deel voor de pauze. Op een gegeven moment heb je het wel gezien,de uitputting, en begint het voortdurende luidkeelse gehijg je te storen.

Na de pauze de bekende gezichten van de groep en daarbij de vrolijkmakende energie van de songs van Nina Hagen. Tim Persent laat horen dat een tekst van haar (ich bin dein Hund) pure poëzie kan zijn. De ster van de avond is andermaal Heather Ware. Strak, energiek en gefocust danst zij La Hagen. Een bruisend feest voor oog en oor.

Dan wordt een man de vloer opgetrokken en even later volgen er uit het publiek nog negen. Zij dansen als een groepje congresgangers dat nog even de plaatselijke disco bezoekt. Even lekker helemaal los, jongens. Wel gerepeteerd, dat is te zien, maar verschrikkelijk om naar te kijken. En vooral als je je net gelaafd hebt aan een topper als Ware.

Doodzonde om een voorstelling zo te laten eindigen.