Na de Zondeval (After the Fall) van Arthur Miller is de vuurdoop voor Eric de Vroedt die nog niet eerder een grote zaal productie regisseerde. Al eerder werd ik echter betoverd door zijn treffende Mightysociety’s. De voorstelling duurt 2,5 uur en over de eerste helft zal ik niet veel zeggen, omdat dit deel van de voorstelling niets meer is dan een te lang durende proloog en introductie van de personages. Mijn eerste punt van kritiek hierbij is dat een deel van deze personages wat mij betreft niet fysiek aanwezig had hoeven zijn op het toneel, omdat de woordelijke verwijzing naar hen door het hoofdpersonage Quentin (Fedja van Huêt) voldoende zou zijn geweest. Goed, ondanks deze overbodigheid is het leuk om legende Kitty Courbois in haar moederrol weer eens op het toneel te zien, rond mij hoor ik dan ook de wat oudere bezoeker vol bewondering haar naam mompelen en Marieke Heebink maakt (wederom) indruk als Quentins eerste vrouw Louise.

Dat een dusdanig lange introductie van de personages me alsnog achterlaat met de vraag: wie is toch die mooie man (Marwan Chico Kenzari) die Quentin continue vergezeld, hetzelfde gekleed gaat en hetgeen hem voor ogen komt lijkt te regisseren? Het programmaboekje vertelt mij: de luisteraar…(?) En dat terwijl ik hem in gedachten filosoferend al veel interessantere rollen had toegedicht. Ik houd hier dus liever vast aan mijn eigen interpretatie… Voor de pauze, die wat mij betreft ook overbodig is (enfin 2,5u is een lange zit), vangen we een glimp op van de mogelijkheden binnen de werkelijk prachtige scenografie van Maze de Boer en hoor ik in gedachten de oeh’s en ah’s uit het publiek komen.

En dan…het tweede deel begint en wordt gedomineerd door, niet hoofdrolspeler Fedja die overigens prima technisch spel laat zien, maar de verrassing van de avond: Karina Smulders in de rol van Maggie. ‘Stiekem’ is ze eigenlijk Marilyn Monroe (eens Millers vrouw) en met behulp van de kostumering en kap/grime wordt dit dan ook niet onder stoelen of banken geschoven. Karina Smulders, die ik al zo vaak in toch wat nietszeggende, bescheiden rollen zag, schittert als nooit te voren. Ze portretteert de wispelturige Maggie overtuigend; als de onschuld, de onwetendheid, de onzekerheid, de verleiding, de hoogmoed… Smulders besluit haar zeer genuanceerde, indrukwekkende spel met Maggie als het afhankelijke wrak dat Quentin mee zuigt in haar neergang en tot wanhoop drijft. Wat als liefde geven niet genoeg is?