Een verwondende vloedgolf

Wim Vandekeybus stond met zijn groep Ultima Vez, in de week van 21 tot en met 26 maart, meerdere malen in de Groningse theaters in het kader van ‘Hel van het Noorden’, een jaarlijks festival waarbij het Groningse theaterleven gedurende een week wordt overgenomen door Vlaamse theatermakers.

Op dinsdag 22 maart ervoer ik de voorstelling ‘Monkey Sandwich’ van Ultima Vez, een beelden vloed van verhalen waarbij de boterhammen rijkelijk belegt worden met allerhande soorten apen. Bij aanvang van deze voorstelling wordt het theatrale kader op de proef gesteld omdat de eerste twintig à dertig minuten in beslag worden genomen door een ‘dood gewone’ filmvertoning. Een spanning bouwt op terwijl de verwachting dat de solo performer elk moment kan beginnen groeit. De jonge performer blijkt hevig fysiek, een lichamelijk kunstenaar.

Terwijl de film door blijft lopen voegt de performance een extra dimensie toe die naar mijn idee zorgt voor de kracht van deze voorstelling: overweldiging. De impact van ‘Monkey Sandwich’ komt voornamelijk voort uit de niet te stoppen golf van beelden en emoties, een golf die halverwege de voorstelling een aantal personages ook daadwerkelijk van hun leven berooft. Deze vloedgolf zorgt voor een fysieke reacties, niet enkel bij de performer, maar ook bij de toeschouwers.

Persoonlijk weet ik niet of de hoeveelheid aan tekens me de mogelijkheid gaf om de ‘boodschap’ van de voorstelling in het geheel te doorgronden, maar de wanhoop en eenzaamheid die deze voorstelling in het gezicht blies sloeg diepe wonden in mijn lijf.

Er zijn te weinig woorden om een pure en kloppende ervaring als deze te beschrijven, echter zal ik het zeker niet vergeten.