Ik leg het nog één keer uit: je maakt een voorstelling waarin het allemaal heel erg is, maar waarom je toch moet lachen, òf je maakt een voorstelling om te lachen, waarin het eigenlijk allemaal heel erg is. Als je een van die twee alternatieven neemt, heet dat Kiezen. Als je dat niet doet heet het Kutvoorstelling. Neem een voorbeeld aan jullie decorontwerper.

Het is zo krakkemikkig als een soapje, maar ze spelen het erg leuk. Het stuk is oppervlakkig.

Mark Ravenhill’s stuk is eigenlijk best wel stom, maar Jacob en Halina zijn aanbiddelijk. Ik hou lekker wel van Walt Disney!

Hoe is het toch mogelijk dat hip en happening repertoire altijd saai en fantasieloos theater oplevert? House, pillen, sex en geweld, maar iedereen is toch op zoek naar geborgenheid. Gaaaaaap.

Catherine ten Bruggecate is het enige lichtpuntje in deze onthutsend mislukte poging tot komedie.

Het wordt wel erg slapstickachtig op deze manier; elk beetje dreiging in het stuk wordt weggedrukt. Warre Borgmans is mij teveel aan het schmieren. Gewei voor de bijrollen (de pompiers en de dienstmeid)

Na ‘de Kersentuin’ en ‘Oom Wanja’ nu een ultieme Tjechov waarin Frans Strijards laat zien dat zijn meesterschap zich nog steeds in een razend tempo ontwikkelt. Geen lusteloze lamlendige personages, zoals een hardnekkig Nederlands misverstand lijkt voor te schrijven, maar mensen die strijdend naar de bliksem gaan. Strijards weet de zwarte smettenop de menselijke ziel op weergaloze wijze op te sporen en in een spannende theatrale mis-en-scène weer te geven. De vrouwen zijn krachtig en goedgebekt, de mannen stumperds die niets doen dan met clichés strooien. In het deel voor de pauze word je bestormd met informatie. Synchroniteit en polyfonie tijdens het hylarische verjaardagsfeestje van Sacha maken dat je geen moment kan verslappen. Na de pauze wordt je met een klap het drama ingedonderd. Het net wordt in rap tempo rond de personages aangesnoerd. Er is geen ontsnappen meer aan. En dan: onmogelijk om direct na de laatste fade-out te applaudiseren. Even bijkomen… en dan klappen, stampen, gillen en schreeuwen. En dan de volgende dag meteen reserveren voor nog een keer.

Veel verwachtte ik. Frans Strijards en Tsjechow, dat is een legendarische combinatie. Nou, dat viel tegen. Er zijn verzachtende omstandigheden. Een horde luidruchtige CKV-ers verstierde het eerste bedrijf (kan iemand die pubers aan de lijn houden?), maar zelfs dan. Ondanks de vele strak geregisseerde ingewikkelde groepsscènes, wordt het gezelschap nooit een geheel. Men speelt afspraken, de essentie van het stuk wordt op mijlen gemist.

Een gewei voor De hele cast, alleen maar goede acteurs geweldig. Een extra gewei voor Halina Reijn die ik nog nooit ZOOOOOOOOOOOOOO geweldig heb gevonden als gister avond, terwijl ik altijd al een beetje fan was, maar die moet ze wel delen met derwig omdat je echt respect voor hem hebt en hij heel fijn is om naar te kijken met zijn lieve gekke ziekte in zijn hoofd. Een gewei voor de hele voorstelling, decor, regie, shAkie(de)spier, gewoon mooi, niet echt vernieuwend ofzo, maar wel prettig om naar te kijken. En dan toch een blik tomaten, omdat ik 4 uur in de schouwburg echt belachelijk vind, het leek wel een sauna en ik ben nu nog steeds utgeput.

Gewei voor Hassan El Fad, die een geweldige Jago neerzet. De rest, zelfs Bert Luppes, valt daar een beetje bij weg en dat is erg jammer want de bewerking/omkering is erg intelligent.