Een met mooie woorden afgetimmerd bouwwerk

In het laatste project van de ‘Peter on Speed’ serie van Peter Vandemeulebroecke, de enige vaste acteur van het Noord-Nederlands Toneel die niet meespeelt in ‘Alice in Wonderland’ en daarom zijn eigen performances maakt, bouwen drie mannen letterlijk een voorstelling. In deze performance, die beter onder de naam ‘Ko on Speed’ gebracht zou kunnen worden, speelt Ko van den Bosch, artistiek coördinator van Theater de Machinefabriek, thuishaven van het Noord Nederlands Toneel, een belangrijke rol en gebruikt zijn talent voor taal om het geraamte van de performance als bouwwerk af te timmeren met mooie woorden. Tijdens de voorstelling construeren Waldo (Ko van den Bosch), Tamme Harrie (Peter Vandemeulebroecke) en de dode (André Joosten, vormgever) een bouwplaats van een werkelijkheid waarin het theater wordt gedeconstrueerd. In deze voorstelling staan de bouwstenen van het theater centraal: situaties worden vormgegeven, het decor wordt gebouwd en onderzocht wordt wat nodig is om theater te kunnen maken. Het belangrijkste in de voorstelling is het zoeken naar echtheid in het spel, het theater. De voorstelling is dan ook een performance in de zin van een zo echt mogelijke weergave van denkbeelden. Over de dramaturgie en de tekst is zeker van te voren nagedacht en hierin gaat de voorstelling verder dan improvisatie, met de vooraf afgesproken gegevens en materialen wordt echter vrijelijk en creatief gebouwd om de realiteit in deze voorstelling zoveel mogelijk te laten doorvloeien. De performance kent een grote diversiteit aan scènes, veel grappig met inventieve en komische trucs zoals de ‘croon-act’ of het ‘koffie roer incident’, maar ook scènes met een boodschap zoals de scène waarin de mannen spreken over het verlies van het gevoel voor ruimte. Volgens de mannen hebben we zo lang gedaan om de wereld rond te krijgen waarna we haar nu weer plat maken, door plafonds lager te bouwen, vloeren hoger te maken en met hoge hakken op deze hogere vloeren te lopen waardoor enkel nog ruimte is om vooruit te kijken en niet omhoog. Een goede voorstelling, experimenteel, veel verschillende losstaande scènes, niet af, maar het werpt vragen op over de samenleving, het theater en de echtheid van deze twee geconstrueerde werelden, iets wat al het theater zou moeten doen. Dus drie geweien voor de voorstelling van mijn derde recensie.