Een man en vrouw die hun kind verloren, zichzelf en toen elkaar

Elsie de Brauw die voor deze voorstelling een Theo D’or won en de voor haar niet onderdoende Steven van Watermeulen spelen in de reprise van de prijzenkast-voorstelling ‘Gif’ van NTGent het verhaal van een man en vrouw die tien jaar na hun scheiding elkaar weer ontmoeten op de begraafplaats waar hun enige zoon begraven ligt. De weergaloze tekst van Lot Vekemans vindt in een verbond met de door De Brauw en Van Watermeulen realiteit waardig neergezette personages een uiterst precies gebalanceerde reis tussen humor en tragiek. Persoonlijk treft de vrouw mij diep door de verbeten manier waarop ze het leven probeert de grijpen en de krenkende mislukking dit te doen omdat herinneringen door haar vingers glippen. De herkenbare zelfopgelegde taak alles te willen, of moeten, onthouden en het falen hier in is één van de aspecten die deze voorstelling een schoolvoorbeeld maakt van theater dat je, in ieder geval mij, constant laat switchen tussen de theatrale- en persoonlijke realiteit.

‘Gif’ is theater zoals ik theater het liefst zie. De voorstelling start vanuit de kern vanwaar, in mijn visie, theater eigenlijk altijd zou moeten vertrekken: de verstandhouding tussen maker en toeschouwer. Wat willen de makers het publiek vertellen of laten ervaren is de centrale vraag en enkel het gebruik van de middelen die vereist zijn om de beoogde ervaring te kunnen verwezenlijken is toegestaan. De keuze voor twee acteurs en een statisch decor is dan ook sterk. Een tribune met willekeurig geplaatste stoelen, die soms de associatie oproepen met grafstenen biedt genoeg dynamiek voor het spel en samen met Vekemans’ tekst staat de spanningsboog voortdurend strak. De live gezongen u intermezzi van de in het publiek plaats hebbende Steve Dugardin zetten het geheel kracht bij. Wanneer de peripetie komt worden alle krachten gebundeld tot een acme waarin Dugardin al zingende de tribune rond draait en een grote ventilator er voor zorgt dat een stuifregen de vrouw verlost van haar verbeten vastgehouden verdriet.

Johan Simons regisseerde met ‘Gif’ een noodzakelijk stuk, ontdaan van alle franje waarin personages nauwelijks los te zien zijn van reële mensen. ‘Gif’ is theater dat ik zo graag vaker wil zien. Wil voelen.