Een absurde komedie over de tijd waarin we leven, zegt het programma. Tja. In een aantal scènes zien we een mengelmoes van onderwerpen voorbijkomen. De acteurs zijn verkleed als vrouw en gaan in de weer met teksten die bol staan van de clichés. Alles gaat op de haha-toer. Nergens wordt het vilein of zelfs maar treurig. Door de bank genomen dus vrij saai.

Lichtpuntjes zijn een aantal sterke mime-momenten van Michiel Nooter. Vooral zijn poging een spagaat te maken is een klein pareltje. Nooter is trouwens een acteur die, door alles net wat groter te maken, soms tegen ‘t absurdisme aanleunt. Wim Bouwens kan prachtig spelen maar is in een “stuk” als dit minder goed op z’n plek. In tegenstelling tot Nooter blijft hij een verklede man. Je vraagt je af waarom Keesen&Co deze bij elkaar geharkte improvisaties uitbrengt. Je zit nu alleen maar te kijken naar twee acteurs die hun kunstje doen. Jammer.