Een beproeving, dit Duister Hart. Voor het hoofdpersonage misschien, voor de toeschouwer zeker. Hoe krijg je een goede acteur zover dat hij letterlijk alle zinnen van een ellenlange monologg met precies dezelfde intonatie uitspreekt ? Hoe maak je van het rijke steminstrument waarover Josse De Pauw beschikt een schurende rasp zonder boven-of ondertonen ? Hoe leg je het aan boord om een relatief eenvoudig verhaal zo te vertellen dat de teoschouwer het op het einde nog niet snapt ? Hoe creëer je het tegendeel van betrokkenheid, zowel bij de acteur als bij het publiek ? Vraag het aan Cassiers, die het met brio voor mekaar krijgt. De gruwel, de gruwel: inderdaad, maar waarschijnlijk niet zoals Conrad het bedoeld had.