Vaak lijkt het alsof theatermakers iets willen zeggen. Een mening kwijt moeten. Of de wereld willen verbeteren. En als ze dat doen dan vergeten ze de buitenkant. De vorm wordt vergeten omdat de inhoud belangrijker zou zijn. Niet bij dit stuk.

Alles is tot het in het kleinste detail uitgewerkt. De robot speelstijl. De passende en goede muziek. Het oplichtende decor.

Het spel werd perfect uitgevoerd door Daan Alkemade en net even beter door Maud Dolsma. De interactie was op het eind even vreemd, maar pas toen begonnen er allemaal kwartjes te vallen. Toch vielen ze niet allemaal, dus bleef ik achter met het gevoel dat het leuk was, maar zonder inhoud.