Egotrip door de Nacht

Laarzen zijn hetgeen mijn ogen het eerste ontmoeten bij aankomst in theater de Machinefabriek, normaal gezien zal de negatieve regenachtige connotatie de overhand hebben en mijn schouders laten zakken, maar nu maken de laarzen me nieuwsgierig omdat ze me uit mijn veilige schoenen trekken. Ik probeer het mooiste paar te vinden, maar de laarzen kiezen hun drager en ik trek twee besmeurde, witte, honderd procent rubberen, prachtige juweeltjes aan.

Zittende op de tribune en met een felle lamp recht in het gezicht verschijnt langzaam een met een dunne laag water bekleedde speelvloer en de stoelen in combinatie met de laarzen aan mijn voeten doen vermoeden dat we daar later plaats zullen nemen en zo zal het gaan. Het ondergelopen speelvlak blijkt het gedachtepaleis van Gertrude, de moeder van Hamlet, een vrouw die getekend is door een moord en het bijhorende schuldgevoel. Dit verknipte vrouwspersoon wordt vorm gegeven door Wil van der Meer die als een ADHD kleuter heen en weer springt, van realiteit naar een afgedwongen metaforisch theatraliteit, in een luxueus pierenbad.

De vormgeving is prachtig, maar halverwege de voorstelling komt het besef dat het water, wat in het begin nog interessant is door spetteren, trillingen en weerkaatsingen, ervoor zorgt dat fantasie niet de vrije hand krijgt doordat het telkens laat herinneren dat het water is en niet meer. Het einde waarbij van der Meer plots naar beneden zinkt in het water en uiteindelijk onder dompelt, maakt me wel enorm nieuwsgierig naar de ruimte onder het podium.

Ook de tekst voelt krampachtig en afgedwongen metaforisch en het spel tussen mannelijke en vrouwelijke woorden komt niet natuurlijk over. Deze minder sterke onderdelen zorgen er samen met te vele herhalingen in de tekst en het egocentrische spel van de NNT-acteur, waarin hij de tekst meer projecteert in zijn eigen lach dan in de hoofden van de toeschouwers, voor dat ik niet diep tot de essentie kan doordringen.

Dit alles, en vooral het spel van van der Meer, maakt dat deze voorstelling, ondanks de creativiteit in de vormgeving, een vastgezet geheel is, een trip door de nacht, geleid door het ego.