Op een doodgewone donderdag naar Antwerpen. Velen verklaren ons zot, maar wij hebben er veel voor over om een theatervoorstellingetje mee te pikken. En zeker in dit geval, waar het een stuk betrof dat we zelf gespeeld hebben, pakweg 2 weken geleden. In dezelfde vertaling dan nog, die van Johan natuurlijk. Een beetje raar toch, dit zien in een ander gezelschap. Hoewel hun aanpak quasi dezelfde was. Ze vertrokken ook van reële mensen die in een voor hen ongewone situatie “gedropt” worden. Alleen het personage van Alain Gatz (Filip Depoortere in onze versie, Fernando Porta in de Spaanse versie) hadden zij op een andere manier benaderd. Ze wilden hem iets minder de “klootzak” laten zijn. En wij vonden dat het einde hierdoor aan kracht verloor. Het contrast was kleiner met het voorgaande en ook de discussie tussen Alain en Véronique (Marianne bij ons) was hierdoor een pak minder bitsig. Er hing ook minder spanning in de lucht doordat ze, vooral in het eerste deel dan, kozen voor een nogal luchtige aanpak. Maar goed, dit heeft te maken met interpretaties en het is ook niet aan ons om hierover een oordeel te vellen. Een interpretatie kan anders zijn, maar is daarom zeker niet minder goed. Want goed was het, echt waar !

Mout Uyttersprot, Roger Wijnen, Lindsay Bervoets en Erik Burke Het decor was heel eenvoudig, maar functioneel. Een witte tafel en vier witte stoelen stonden half op een wit zeil, dat tot tegen het plafond opgespannen was. Hierop werden aantekeningen gemaakt tijdens hun zoektocht naar “de mol” en tijdens de uitvoering van de diverse opdrachten, die de personages voorgeschoteld kregen. Er werd ook goed tot zeer goed geacteerd. Erik Burke was schitterend als Alain Gatz (een dankbare rol, het moet gezegd), maar ook de rest van de cast was zeer goed. Het tempo lag bij momenten bijzonder hoog en het einde was even verrassend, althans toch voor die mensen die het stuk niet kennen . Ik blijf het jammer vinden als je het einde kent. Dan is de lol er toch een beetje vanaf. Maar we zagen een hele mooie voorstelling en genoten nadien nog van de gezellige bar in theater Het Klokhuis. Erik Burke kwam zelfs nog een praatje slaan met ons. Gevolg was natuurlijk dat we alweer veel te laat in ons bed zaten, maar zoals het gezegde zegt : “Kermis is een geseling waard !”.