De op een Dunne Brom Toon Balancerende Starende Paspop

Het jonge talent Susanne Kennedy maakt met de voorstelling ‘De Bittere Tranen van Petra von Kant’, gebaseerd op de tekst van Rainer Werner Fassbinder, een door vrouwen gedomineerde voorstelling. Zowaar maakt deze veel geprezen jonge vrouw gebruik van de stoffige schouwburggordijnen, waardoor ik bij aanvang en aan het einde van de voorstelling even ben verrast. De opening is een verstilde waarin spanning wordt opgebouwd door het introduceren van de doordringende starende blikken van de acteurs in de richting van het publiek. Verder bewegen de acteurs op een repetitieve manier waardoor de bewegingen een dansant karakter krijgen. ‘Mooi’ is mijn eerste reactie en zelfs de declamerende speelstijl vind ik interessant omdat deze op zo’n afstandelijke voet leeft met de emotie, maar de pech is dat de voorstelling na enkele tientallen minuten al op het hoogtepunt is en niet meer wordt dan het bij aanvang geschetste.

Petra von Kant, door actrice Els Dottermans leven in geblazen, is een excentrieke modeontwerpster die alles in de hand probeert te houden. Dottermans poogt af en toe te breken met de afstandelijke speelstijl om de heftige emoties die haar personage beleeft, wanneer ze ten eerste verliefd wordt op een vrouwelijk model en deze haar vervolgens in de steek laat voor een man, vorm te geven.

De gehele voorstelling durende brom toon houdt me enigszins scherp omdat ik een soort explosie, op wel gebied dan ook, verwacht, maar tevergeefs. Het ver doorgevoerde naar het publiek staren geeft me het knagende gevoel dat ik een vieze voyeur ben, maar het verhaal blijft flinter dun. Wel is het bijna paspop-achtige spel van Bien de Moor als de zwijgzame secretaresse Marlene een fenomenale prestatie (en hiermee geef ik Riro gelijk…een prijsje?). In alle stilte weet zij elk moment te pakken en interessant te maken, hoewel de rest van de voorstelling eentonig is en het verhaal maar karig.