Slapstick, Slapstick en… Slapstick

Weer eens een theatraal humor probleempje aan deze zijde van de typmachine. ‘Bambie F-16’ is een aaneenschakeling van slapstick-scènes, een genre dat mij erg slecht past omdat het puur op de lachspieren gericht is en ik deze klaarblijkelijk mis. Maar al vaker is gebleken dat transparante humor aan mij niet besteed is en vele anderen lagen wel met hun neus op de stoel voor hen van het lachen. Ik vind het jammer als alles één ellenlange grap is en als alles dan gericht is op een zo hard mogelijke lach van het publiek, gooi dan niet een vermeende sluier van engagement over het geheel. Tot hoever oorlog een loerleggen moreel verantwoord is, is voor mij sowieso nogal discutabel.

Eens een echt korte recensie en daarom nog dit:

Een schriftelijke sneer naar het tweetal dat ik als vaste toeschouwers van het Grand Theatre vaak tegenkom. Het echtpaar, dat zichzelf als artistiek zeer onderlegd beschouwd, moet bij iedere voorstelling, waar ik samen met hen deel uit maak van het publiek, op een weerzinwekkende, publieke manier tentoonspreiden dat het alles begrijpt wat er gebeurd en zelfs voelt het zich nog al eens verplicht om een woordelijke toevoeging te doen aan hetgeen de makers bedacht hebben. Meneer, mevrouw mag ik u iets vragen? Wil u alstublieft eens iets minder egocentrisch het theater bezoeken? Dank u, dat zou de andere toeschouwers ook nog een mogelijkheid geven om hun ervaring op een eigen manier vorm te geven, zonder commentaar.