Een politiek geëngageerde, theatrale jungle van werelden.

Deze voorstelling van het RO Theater was gebaseerd op de tekst ‘Penthiselea’ van Heinrich von Kleist uit 1807 en op het leven en de discussie rondom Leni Riefenstahl, de kunstenares die beschuldigd werd van het maken van propaganda voor Hitler tijdens de Tweede Wereldoorlog. Bij aanvang van de voorstelling lijkt de wirwar van decorstukken een voorteken te zijn van een ingewikkelde voorstelling. Gelukkig heeft Reijnders in deze voorstelling, in tegenstelling tot zijn eerdere voorstelling ‘Victory Boogie Woogie’, een manier gevonden om het publiek op een begrijpbare manier door de jungle van tijden, werelden en decorstukken te dirigeren. De ruimte is in deze voorstelling een ingewikkeld maar intrigerend fenomeen en opgedeeld in vier delen: ten eerste de bewegings-/leefruimte van Leni en haar man. Deze bestond uit een zithoekje, dat vorm gegeven werd door twee stoelen en een tafel met montagemateriaal voor een film. Ten tweede de backstage opnameplaats van Penthesilea de film achter een projectiescherm waar met behulp van verrijdbare plateaus en diverse achterdoeken verschillende settings gecreëerd werden voor de verschillende scènes van de film. Ten derde de ruimte voor het projectiescherm waar het leven van Leni en de acteurs van de film samen kwamen, ook hier werden settings gecreëerd voor de scènes van de film. Het verschil tussen de ruimte voor en achter het projectiescherm was echter dat Leni zich voor het projectiescherm lichamelijk mengde in het opnameproces van de film en de actrices van de filmpersonages voor het projectiescherm traden als zij uit hun mythische personages stapten om dingen aan te merken op het werk van Leni Riefenstahl. Tot slot de ruimte die afgebeeld werd in de film op het projectiescherm waar zich het mythische verhaal van Penthiselea afspeelde als parabel voor de relatie van Leni en Adolf. De voorstelling bespreekt zowel historische vraagstukken zoals deze relatie tussen Riefenstahl en Hitler als hedendaagse vraagstukken zoals de mate waarin kunst beïnvloed wordt door de ideologie van geldschieters en de relatie tussen kunst en politiek en het vraagstuk of kunst apolitiek kan zijn. Een politiek zeer geëngageerde voorstelling, met mooie beelden en een altijd sublieme Fania Sorel als Penthiselea, dank aan meneer Reijnders dat hij heeft geleerd van ‘Victory Boogie Woogie’ en mij zijn faam in theaterland heeft kunnen bewijzen met deze voorstelling.