De spot op het midden, niet op het einde.

‘Alleen voor Jullie’ is als een column in een bescheiden vrouwenblad. In een klein hoekje van de pagina van de wereld, genaamd het theater, spreekt een getalenteerde stem die iets te melden heeft. Samen met wat verdwaalde speurders, die korte teksten zoeken om snel te snacken, vindt een kleine, maar groeiende, kern van vaste lezers het stukje en geniet.

In de nieuwe voorstelling van regisseur, acteur en performer Laura van Dolron, is gezocht naar een nieuwe vorm. De actrice Ariane Schluter vertolkt Laura’s tekst in plaats van zijzelf. Maar of dit de juiste keuze is? Schluter speelt als altijd goed en is een ster in het vormen van een personage, maar in ‘Alleen voor Jullie’ mis ik de oprechte en transparante stijl die Laura zo kenmerkt. De keuze voor Ariane Schluter, en daarmee de mogelijkheid om een vrouw van een andere leeftijd dan die van Laura aan het woord te laten, is in beginsel interessant. Wanneer Laura af en toe echter door Ariane’s lippen naar buiten lijkt te barsten, wint Laura’s kracht het van Ariane’s kunde. Schluter heeft niet dezelfde timing en weet de subtiliteit in de bestaande tekst niet altijd op de juiste manier neer te leggen.

Er blijft hoe dan ook zeker wat over van het verhaal dat Laura van Dolron haar publiek wil meegeven. De alledaagse vragen waardoor je je in een vriendschappelijke situatie denkt te begeven is prettig. Vragen over vriendschap staan centraal en zoals bij echte vrienden heb je het gevoel dat je je eigen mening mag houden. Zo ga ik akkoord wanneer Louise, of is het toch Laura, zegt dat ze niets begrijpt van vriendschappen die puur en alleen bestaan in de interactieve wereld. Als ze echter aangeeft dat zij niet snapt dat mensen ‘vrienden’ kunnen hebben met als enige reden dat ze baat hebben bij die vriendschap, ben ik het even niet met haar eens. Ik geloof dat, dit soort vriendschappen er mogen zijn hoewel deze naar alle waarschijnlijkheid vergankelijker zijn dan de vriendschappen die zijn gericht op interesse en genegenheid. En ik heb het gevoel dat ik dit mag denken.

Vooral het einde verlicht me even. Als Louise worstelt met het zoeken naar een ‘goed einde’, vraag ik me samen met haar af waarom een einde zo belangrijk is en waarom iets vaak als slecht gezien wordt als het eindigt? Alles eindigt. Van binnen knik ik dan ook hevig als Louise zegt: “Als iemand dood is gegaan zegt men toch ook niet ‘hij is dood, dus zijn leven was slecht’?” Waarom kan een relatie ook niet goed zijn als het eindigt en eindigen omdat het goed is geweest. Ook ik richt me, helemaal in het theater, vaak erg op het einde. Misschien moet ik dat eens wat meer los laten en me meer richten op het midden, hetgeen waar het eigenlijk om gaat.

Niet laaiend enthousiast dus door de combinatie Schluter en Van Dolron, ik mis Laura, maar wel weer genoten van de stem van deze integere en mensvriendelijke theatermaakster