Een rake steen in Antigone’s maag

Alexandros Grigoropoulos, een 15-jarige jongen, werd in 2008 vermoord door een politiekogel en de makers van het Italiaanse gezelschap Motus voelen dat ze hier iets aan moeten doen. De vraag is echter wat zij, theatermakers, moeten en kunnen doen aan het tragische wat er in deze wereld gaande is. Op een documentaire-achtige manier tonen de makers de gebeurtenissen rondom de moord en beschouwen deze jongen als een moderne Polyneikes, het slachtoffer van de heersende macht en broer van, de ons allen bekende, tragische heldin Antigone.

Een scherpe en krachtige vrouw begint op een uitputtende, ritmische en herhalende manier te bewegen, waarna ze ons de hedendaagse Griekse tragedie in de ogen spuwt. Terwijl de machthebber, Creon, de jonge jongen achtervolgd en uiteindelijk voor dood in een gecentreerd rood vierkant achterlaat, worden beelden in alle richtingen geprojecteerd, zelfs fel in onze ogen. De vrouw wil ons bewijzen dat we met z’n allen iets moeten doen. “Het stopt in het theater, maar buiten gaat het verder”. Ze wil ons rekruteren om samen te rebelleren tegen de destructieve macht. Misschien zijn wij allen, mensen die iets willen doen maar niet weten hoe, de moderne Antigone’s. Mimische stenen gooiend reageren ook werkelijke toeschouwers op haar vraag en beginnen met haar te gooien.

Een rake voorstelling met intens prachtige beelden. Ik wou dat een ieder van jullie, lezers, het kon zien. Ik wou dat ik het zelf nog eens kon zien.