Let de volgende keer ook eens op de subtiliteit van Marieke

Zoveel al gehoord over de voorstelling ‘Al Mijn Zonen’ van regisseur Thibaud Delpeut bij Toneelgroep Amsterdam, maar nooit de kans gehad om het te zien. Eén van de favorieten van het Theaterfestival werd deze voorstelling genoemd en door alle lovende woorden moest en zou ik deze voorstelling meemaken. Al vaker ben ik goed te spreken geweest over de tekst en thematiek keuze van Delpeut dus de verwachtingen waren hoog gespannen toen ik het hoge noorden, onbereikbaar voor het merendeel van de goede voorstellingen, verliet en naar het drukke westen reisde.

Het beeld dat te zien is in ‘Al Mijn Zonen’ is strak. Een grijs plateau met sleuven die als een kruis de ruimte in vier delen van gelijke omvang verdelen. Enkel twee stoelen, een hoop aarde en een omgevallen boom. Het is een abstract vormgegeven huiselijk setting, transparant, waarin de personages gemakkelijk heen en weer kunnen bewegen. Hoewel het eerste deel gekenmerkt is door een lange uiteenzetting van de personages en de situatie, begint alles goed te lopen op het moment dat George Deever (Leon Voorberg) het verhaal, doordrenkt van woede, binnen komt walsen en het, tot dan toe, onomstotelijke geloof van Chris Keller (Roeland Fernhout) in zijn vader Joe Keller (Fred Goessens) op losse schroeven zet. Als Chris er achter komt dat zijn vader schuldig aan de dood van eenentwintig soldaten door het leveren van beschadigde vliegtuigonderdelen in de oorlog, terwijl hij altijd heeft volgehouden dat hij onschuldig is, stort zijn wereld in elkaar. Liters water stromen uit de hemel en vechtende in de modder toont Delpeut met deze twee gepijnigde mannen een prachtig beeld.

De mens staat altijd geloofwaardig centraal in het werk van Delpeut en samen met de tekst van Miller zet hij de verantwoordelijkheid van de mens hier centraal. Persoonlijk zie ik echter hoe mensen met een talent om te liegen je voor de gek kunnen houden, op zowel interpersoonlijk als politiek vlak. Daarnaast staat de rol van familie voor mij centraal in deze voorstelling, de krachten, maar ook de valkuilen. Je familie is je familie, je vader is je vader en je moeder is je moeder en altijd biedt dit in enige mate een bijzondere verhouding. Chris Keller laat zien hoe hij Joe Keller gelooft omdat hij zijn vader is en dat bij voorbaat al een geloofwaardigheid met zich mee brengt. Wanneer hij uiteindelijk tegenover zijn vader zit en zegt: “Ik weet dat jij niet slechter bent dan de meesten maar ik dacht dat jij beter was. Ik heb je nooit als man gezien. Ik zag je als mijn vader”, toont hij mij deze bijzondere band die gehavend kan zijn, maar ondanks alles altijd zal blijven bestaan.

Hoewel zoveel acteurs bij Toneelgroep Amsterdam zo talentvol zijn, besef ik me tijdens deze voorstelling dat ik te vaak, te gemakkelijk voorbij ben gegaan aan actrice Marieke Heebink. Als moeder van Chris is zij voor mij de ster van deze voorstelling. Zij flitst van licht, komisch, naar pijnlijk ingeleefd door op een uiterste genuanceerde manier te spelen en door fenomenaal goed te weten hoe ze moet omgaan met haar altijd doordringende stem. Dus ga je nog eens naar een voorstelling van Toneelgroep Amsterdam en heb je je zelf ook vaak verloren in het overweldigende spel van Halina en heb je je ogen niet kunnen afhouden van de aantrekkingskracht van Barrie Atsma? Let dan de volgende keer eens op Marieke Heebink in al haar subtiliteit!

‘Al Mijn Zonen’ is transparant, de acteurs tonen wederom hun onevenaarbare talent, het beeld is prachtig en niet gekunsteld en Delpeut biedt wederom een voorstelling waar je over na kan en mag denken.