In het eerste deel van dit tweeluik dansen drie mannen (vreemd: in een publiciteitsfoto waren het nog drie vrouwen) een heel minimalistische choreografie. De bewegingen zijn aanvankelijk heel klein, worden langzaam wat groter, maar blijven zeer strak en op onderdelen van secondes getimed. Heel knap en in zekere mate ook wel intrigerend, maar ‘t blijft afstandelijk. Je zit naar een bewegend plaatje te kijken waar geen spatje emotie vanaf komt. De dansers hadden ook robots kunnen zijn.

Na de pauze staat Hiroaki Umeda zelf op de vloer. Zijn solo versterkt dat robotidee alleen maar. Hoe het werkt mag Joost weten maar hij zet zijn spierbewegingen om in signalen voor een computer die de vloer en achterwand en soms alleen de performer voorziet van ontelbare lichtpuntjes. Die kunnen niet alleen alle kanten op bewegen maar ook in snelheid variëren. Je weet niet wat je ziet, je voelt je in een science-fiction-film beland. Tot je op een gegeven moment alle variaties van de lichtpuntjes wel gezien hebt en je lijdzaam de rest van de performance en de zeer aanwezige geluidsband ondergaat. Technisch ongetwijfeld ongelooflijk geavanceerd, maar ik wil eigenlijk gewoon mensen van vlees en bloed zien dansen…