Drie vrouwen, twaalf witte tuinstoelen en duizenden blikjes: veel lawaai en weinig nieuws.

De nieuwe voorstelling van Dood Paard, ‘Freetown’ genaamd, zorgt er voor dat ik me weer eens waag in het Groninger hol der theaterexperiment: het Grand Theatre. Dood Paard biedt een teksttoneelvoorstelling in de puurste vorm: enkel tekst, een basaal en onveranderlijk decor, geen muziek en weinig beeldende aspecten. Deze voorstelling gaat over drie vrouwen die tijdens hun vakantie verblijven in een luxe resort in Afrika, hier is met geld alles te regelen wat een vrouw nodig heeft. De vrouwen zitten op hun met luipaard beklede goed gecultiveerde billetjes, uiten zonder blad voor de mond te nemen hun meningen met betrekking tot allerhande wereldse problematieken, maar voeren uiteindelijk bar weinig uit om iets in de wereld te veranderen. Een beeld van het Westen dat derdewereldlanden gebruikt om af te koelen, op te warmen, eer aan te behalen, schuldgevoelens af te kopen en gebruikt als vuilstort voor overblijfselen van zijn commercie. ‘Freetown’ kent een aantal grappige momenten, maar naar mijn idee brengt deze voorstelling weinig nieuws: niet qua nieuwe theater vormen , noch qua nieuwe denkbeelden of onderwerpen. De thema’s van deze voorstelling zijn al op vele manieren getoond in deze voorstelling van Dood Paard en er zit dan ook nog maar weinig smaak aan de uitgekauwde onderwerpen . Ook is het toneelbeeld te basaal om te blijven boeien en vraagt ook het spel van de drie niet memorabele actrices niet mijn volle aandacht.