Tonnus Oosterhoff is verliefd op Dette Glashouwer (“Dans zonder vloer”, blz 112,135). Ik schuif bij hem aan. Maar dit keer, in de ‘soul-opera’ J.C.

Prachtige voorstelling, vooral voor wat betreft de vormgeving en de dosis humor.

Bijna onder de Utrechtse Brug verstopt doet Suver Nuver z’n ding. Met misschien een niet al te oorspronkelijk thema: zoon neemt het op tegen pa.

Ik vond het origineel (da’s dus een gewei) maar voor mij te origineel. Ik snap dat je je als groep geroepen voelt om taboes aan te snijden.

Ik moest lachen. ‘Beest’ heeft niet echt een kop en een staart, maar op de een of andere manier zijn de associaties wel herkenbaar. Er is een cowboy die zijn enorme lul overal in wil steken.

Suver Nuver kiest voor een potpourri aan anecdotische elementen om iets te vertellen. daardoor wordt de voorstelling onevenwichtig.

Voelde plaatsvervangende schaamte voor een ongemakkelijk giechelend publiek tijdens de inmiddels standaard suver nuver blotekontenscene.

Copulerende slakken.

Vorig jaar was ik getuige hoe de ene acteur per ongeluk de andere het ziekenhuis in schopte. Nu dan wel helemaal gezien. Er is wat geschrapt en gehusseld en de voorstelling is ervan opgeknapt.