Omdat ik een aantal feministische golven verder ben, vond ik (zonder iets van haar gelezen te hebben) mevrouw Sontag ouderwets. Ik herzie mijn mening; geweien voor deze geniale vrouw!

Indrukwekkend is het moment waarop Jane Macintosh liefdevol gedrapeerd wordt op wat later een halve lichaamsvorm blijkt te zijn binnen een mooi vormgegeven klinische sfeer.

Dit stuk had beter zonder tekst gespeeld kunnen worden en dan ook een uur korter. Misschien kwam het doordat de tekst inderdaad te direct en te eerlijk was, zoals in het boekje omschreven wordt.

Niet zoveel soeps: onwaarachtig spel, onevenwichtige opbouw, dat had allemaal veel overtuigender gekund. Muzikaal omlijst door cello en piano, deels geslaagd, deels gewild.

Niet onaardig gedaan, vooral Marcel Osterop vond ik mooi; hij ontwikkeld zich tot een interessant acteur, van een soort die we in Nederland weinig hebben.

Mooie, strakke voorstelling. Gold met name voor regie, mise-en-scene en – wat mij betreft – tekstregie.

Stomme poll van Moose. Kijk naar Babylon en je weet dat Rümke blijft. Mooie voorstelling. Vooral een menselijke voorstelling. Zo hoort theater te zijn: onderhoudend, grappig, verrassend, actueel.

Lieve voorstelling. Handelt over spraakverwarringen en is een collage van allerhande aardige scenes.

Na het voortijdig afbreken van de voorstelling ‘Breekbaar’ was ik benieuwd in hoeverre Mathijs Rümke erin zou slagen om het publiek ditmaal weer een boeiende voorstelling voor te schotelen.

Mijn aanvankelijke fascinatie sloeg halverwege toch om in ergernis.