Moose - polly maggoo

Jøsenfjord/Lampedusa, Polly Maggoo (20/06/2006)

RiRo — Mon, 26 Jun 2006 10:27:18 +0000

Een snauw. We moeten volgen. Tegenspraak duldt hij niet. Dat zie je zo. Op elkaar gepakt als haringen in een ton luisteren we op de afgedankte walvisvaarder Jøsenfjord naar het schrijnende verhaal van een Afrikaanse vluchteling. Daarna worden we naar een veel te kleine barak op het Italiaanse eiland Lampedusa gecommandeerd. Doorlopen moeten we. Geen getreuzel. Die kant van het verhaal moeten we ook nog horen. Carabinieri zijn ook mensen. Het vluchtverhaal is mooi sober en daardoor krachtig, ook door de rustige vertelstem van Nigeriaanse acteur Bright Richards. De tweede monoloog is minder. Dat ligt niet aan de tekst, maar aan de schematische manier waarop Steven Stavast als bewaker acteert. Hij schreeuwt vooral en lijkt te tellen bij de stiltes die hij moet laat vallen. Ze duren allemaal even lang. Misschien is het wel bedoeld als contrast, dat schreeuwen. Dat zou kunnen. Het blijkt wel een goede keus om het publiek ook fysiek aan te spreken en zo nogal hardhandig bij de voorstelling te betrekken. Polly Maggoo maakt daarom al met al in dit tweeluik over bootvluchtelingen toch wel dwingend theater.

Op hoop van zegen, Polly Maggoo (11/09/2005)

Mon, 12 Sep 2005 14:19:27 +0000

Minstens een keer per jaar moet je een klassiek Nederlands toneelstuk zien. Niemand weet waarom, maar het moet. Dus: op hoop van zegen! En het mag gezegd; Polly Maggoo weet er een fijne voorstelling van te maken. Het publiek is actief (zingend) deelgenoot aan Knier’s verjaardag (=leuk) maar wordt daarna niet meer ‘lastiggevallen’ (=goed). Het verhaal van Herman Heijermans zal ik verder als bekend veronderstellen. De razende storm, muzikaal weergegeven (steengoede percussie) maakt diepe indruk, maar duurt mijns inziens een tikkeltje te lang. Pas als de storm is uitgeraast hervatten Knier (sterk spelende Joke Tjalsma), zwangere Jo (overtuigende en meeslepende Constance Kruis)en de dochter van reder Bos, Anouk Beugels, hun conversatie. Helmert Woudenberg als Bos is doeltreffend en de zang met ‘de mannen’ en de muzikanten is eenvoudig en aangrijpend. Uiteindelijk dus een hele mooie voorstelling gezien, hoewel het na afloop wel begon te knagen: jammer dat ik de voorstelling niet op Oerol heb gezien. Dat was waarschijnlijk net even iets indrukwekkender geweest.

Het reservaat, polly maggoo (16/07/2004)

Floortje — Mon, 19 Jul 2004 22:48:49 +0000

Goeie tekst! Niet van dat op de boerderij is het leven simpel sentiment, maar de complexe paradox van het boeren in Nederland laten zien. Acteurs weten op Over het IJ tussen versterkte gitaren en een salsa event een rustige bosplaat op Terschelling op te roepen. Polly Maggoo heeft echt ideeen over muziektheater, dus die Duitsers met indianentooien zijn helemaal niet iritant. Lekker drankje erbij, mooie avond. Gewei voor Mariette Zabel en Mathijs Verboom is een betere schrijver dan acteur, maar erg goed moeilijk kan kijken.

Het reservaat, polly maggoo (19/06/2004)

artyfarty — Mon, 21 Jun 2004 21:48:21 +0000

Zo simpel en briljant kan theater zijn! Je zit op ‘t erf en hoort ‘t verhaal van de boer. Geweldige tekst, mooi gespeeld, subtiel live geluidsdecor van melkbussen, hoefijzers en de keukentafel en een terecht applaus wanneer de (tijdelijk) éénhandige contrabassist met subtiele assistentie van de hoofdrolspeler toch meer dan alleen open snaren kan spelen!
Extra compliment omdat het, wanneer Amsterdammers boeren ‘nadoen’, meestal eindigt in enorm kitscherig accent-getrut. Dit keer dus niet.
Dit was één van mijn Oerol-toppers!

Rotgans/het reservaat, polly maggoo (12/06/2004)

DA — Sat, 12 Jun 2004 19:45:14 +0000

Theater kan heroisch zijn. Deze voorstelling is geplaagd door een auto-ongeluk, waarna de contrabassist met z’n hand in ‘t verband en de drummer met een gekneusd strottenhgoofd moet spelen. Voeg daarbij de prachttekst van M. Verboom en fraai spel plus de boerderij van Daan Pootjes. Helden, ze bestaan nog (en komen uit Dusseldorf)