Moose - Joop van den Ende producties

Jesus Christ Superstar, Joop van den Ende Producties (05/04/2006)

Thu, 06 Apr 2006 10:19:22 +0000

Bijna de wanhoop nabij, was ik, op musicalgebied. Wat een ellende, slechte zangers, nare dansjes etcetc, maar de redding bleek nabij: Er bestaat een goede nederlandse musical! (En dat van het Van den Ende-imperium, wie had het verwacht)
Jesus Christ Superstar heeft natuurlijk al een enorme voorsprong om mee te beginnen: Het is een geweldig stuk, fantastische muziek. Maar de uitvoering was onverwacht goed.
Ten eerste heeft men bij de casting gekozen voor mensen die in de eerste plaats zangers zijn, en niet zozeer dansers. Dat resulteerde in een fantastisch homogeen koorgeluid (het arrangement met alleen zang als begeleiding van ‘I don’t know how to love him’ was schitterend) en zeer overtuigende hoofdrollen, waarvan Judas’ ultieme rockstem nog het meest imponeerde. Maria Magdalena kon zeker zingen, maar was mij een tikje te musicallerig, met nare haaltjes aan het eind van de zinnen. Jezus was qua uitstraling en uiterlijk perfect gecast, maar hoe overtuigend ook, qua zang haalde ook hij het niet bij Judas. Grote verrassing was voor mij Jamai als apostel Simon, wat moet die jongen hard gewerkt hebben de afgelopen jaren! Hij heeft nu écht leren zingen, en heeft een prettige podiumaanwezigheid. Ook schitterend: De rol van Pilatus (dacht ik toch) een klein mannetje met een prachtige bas.
Het toneelbeeld was mooi, eenvoudig, de choreografieeën waren duidelijk aangepast op het feit dat de zangers geen ontzettend ervaren dansers waren, maar overtuigden niettemin geheel, het gebruik van gebarentaal als bewegingselement vond ik een vondst.
Enige minpuntje: Het geluid. Hoewel er duidelijk goede technici aan het werk waren (vooral te horen aan de rustiger stukken en de koorklank), was de verstaanbaarheid niet altijd goed, en het bandgeluid soms wat rommelig. Maar ik kan me ook voorstellen dat zo’n grote band in een plexiglas hokje lastig strak uit te versterken was.

Oftewel, niets dan lof! Vroeg u zich ook af of het uberhaupt wel bestond, een goede musical, laat Jesus Christ Superstar u een hart onder de riem steken.

Copacabana, Joop van den Ende producties (01/12/2002)

Mon, 02 Dec 2002 08:10:07 +0000

Ik had wel zin in een avondje lekker swingen op de welbekende muziek van Copacabana, maar wat ik aantrof; één en al saaiheid!
Het verhaal is flinterdun met totaal geen spanning, aan het begin van de voorstelling begrijp je al dat Lola en Tony iets moois(?) krijgen, maar daar moet je nu dus nog 2,5uur naar kijken. Het decor doet me eigenlijk denken aan dat van de Supriseshow; een paar showtrappen en een ballet dat daar een aantal pasjes in beweegt. Het orkest, dat soms op het toneel is en soms weer niet, speelt op zich goed, maar de muziek is zo saai en zoetsappig dat je er na een half uur je buik van vol hebt. De acteerprestaties van deze cast zijn niet om naar huis te schrijven; een scala aan opgezegde tekst en gemompel, op een paar uitzonderingen uit het ensemble, waar overigens wél goede mensen in zitten, zoals een Martin van Bentem. Een zeer grote tegenvaller in deze musical, was Edwin Jonker. Iemand die vriend en vijand verraste in ‘Rent’, maar in Copacabana volledig de plank misslaat met een slechte immitatie van bad-guy, hij speelt volledig ongeloofwaardig en geeft zijn personage op malle wijze een slecht hart; door iemand te verkrachten. Iets wat trouwens de belachelijkste scene is in heel de show, want voordat je zo’n scene geloofwaardig kunt spelen, moet je toch heel wat in huis hebben op acteergebied, iets wat Edwin Jonker niet heeft.
Danny de Munck is en blijft natuurlijk een goed zanger, met veel talent en een uitmuntend goede stem, waarvan hij de mogelijkheden kent en deze ook uitstekend benut, alleen jammer dat hij dat in deze show doet.
Iemand die van mij een gewei verdient is Sonja Silva in de rol van Conchita. Zoals bekend, heeft Sonja geen ervaring op dans, zang en acteergebied, maar hier slaat ze zich toch goed doorheen met nog een redelijk goede vertaling van bitch Conchita, die niet zo’n koude is als wel doet denken.

A chorus line, Joop van den Ende Producties (20/04/2002)

Sun, 21 Apr 2002 23:17:41 +0000

Het ene gewei is voor de laatste 10 minuten, als het dan toch eindelijk even lijkt te gaan spetteren en er zowaar even wat gebeurt, zowel op zang als dansgebied. Verder wordt er weer abominabel geacteerd (het is helaas meer regel dan uitzondering in musicalland), soms vals gezongen, maar bovenal is deze voorstelling gedateerd en niet meer ter zaken doende. Een slechte vertaling (“Eén - zind’rende sensatie”, ‘t Had m’n hele hart ( =What I did for love) - hoe kom je erop Coot), een zeer matige en niet geïnspireerde uitvoering, theamtiek uit het jaar nul (ik ben zwart, ik ben homofiel), een slaapverwekkende Wilbert Gieske en de tuttigheid tot standaard verheven. Dit is niet eens meer te moderniseren als ze het al zouden mogen, dit is gewoon bagger.

Lied in de schemering, Joop van den Ende Producties (24/01/2002)

Fri, 25 Jan 2002 12:57:08 +0000

De redding van dit achterhaalde, voorspelbare stuk komt van drie akteurs die spelen alsof hun leven ervan afhangt. Pleuni Touw en Willem Nijholt zijn zijn op dreef als branieschopper respectievelijk chagrijn, maar het is vooral Anne-Wil Blankers die diepe indruk maakt. Het lukt haar van een benevelde Duitse matrone - rijp voor een platte karikatuur, zou je zeggen - een zeer geloofwaardig, driedimentionaal mens te maken. Ze is hilarisch, meelijwekkend en eigenzinnig tegelijk. Nijholt en Touw moeten in het laatste halfuur alle zeilen bijzetten om niet volledig weggespeeld te worden. Al met al: het verhaal ben ik alweer vergeten, maar dat dat Duitse accentje van Blankers zal nog lang in me blijven nazingen.

Titanic, Joop van den Ende producties (22/09/2001)

Jacco — Mon, 24 Sep 2001 07:25:47 +0000

Een musical over een ramp, je moet er maar mee moeten komen dit seizoen. Maar de planning van vd Ende werkt jaren vooruit, dat snap ik ook wel.
Op Broadway zag ik een paar jaar geleden een wat koele, steriele show met een opera-achtige enscenering die me, geheel onverwacht, raakte als een mokerslag Maar hier hebben we heer Habbema die van Anatevka nog een glitter spektakel wist te maken (bah!). Met angst en beven nam ik dus plaats in Carre, maar al snel werd ik betoverd door de fenomenale muziek van Yeston. En er gebeurde een klein wonder. De heer Habbema heeft zich weten in te houden. Het drama werkt.
Hulde voor een hecht ensemble, wat misschien in de pre-premiere stress IETS te vet acteerde (en dan zat ik op de Galerij-de kaarten zijn onbetaalbaar), een fantastish orkest EN hulde voor vdEnde die deze zeer dure en bepaald niet commerciele show naar Nederland haalde.