Moose - De Queeste

The New Electric Ballroom, De Queeste (11/03/2006)

Sun, 12 Mar 2006 11:49:07 +0000

Het zal wel aan mij liggen, maar ik kreeg naarmate de voorstelling vorderde steeds meer het idee dat ik naar een schoolmusical zat te kijken. Het plot is flinterdun en de emoties liggen er nogal dik bovenop. Die danspasjes tussendoor vond ik al helemaal irritant. Waarom? Waarom? Roel Swanenberg bracht wat licht in de duisternis. Die jongen kan echt spelen. Maar goed, misschien is deze voorstelling gewoon niet zo aan mij besteed. Ben benieuwd naar andere reacties.

9mm, De Queeste (16/03/2004)

Adrian — Mon, 22 Mar 2004 16:26:59 +0000

Na de afgelopen twee jaar reeds twee kwalitatief zeer hoogstaande producties afgeleverd te hebben, verrast het Vlaams-Limburgse gezelschap De Queeste opnieuw met een bijzondere voorstelling. Ditmaal brengen ze met een tekst van de jonge Franse schrijver Lionel Spycher, die in een krachtig idioom actuele onderwerpen als armoede vs rijkdom, allochtoon vs autochtoon en vooral opportunisme aan de kaak stelt. En dat allemaal gesitueerd in een supermarkt. Klein tomaatje voor de acteerprestaties; niet alle acteurs overtuigen. Twee extra geweien voor het decor en de soundscape. En een vraagteken bij de constatering dat nog niet heel theaterminnend Nederland deze opvallende theatergroep in de armen heeft gesloten.

Shock, De Queeste (29/10/2002)

Kasper — Tue, 26 Nov 2002 14:45:32 +0000

Het is raar om deze voorstelling blikjes (au!) tomaten toe te werpen. Het is de meest geëngageerde radicale politieke voorstelling die ik in tijden heb gezien. De spelers van de Queeste verwoorden frustratie over het conflict tussen de Israëlies en de Palestijnen. Een frustratie die ik ook ken, daar moet ik iets mee.
De Queeste spreekt zich radicaal uit vóór de Palestijnen. Ze kiezen voor degenen met de oudste rechten, voor degenen met de minste wapens, voor degenen die de meeste doden te betreuren hebben. “In de zesdaagse oorlog vielen 25700 doden, 25000 palestijnen en 700 Israëlies.” Ik begrijp deze acteurs, hun idealisme, hun onmacht. Waarom vond ik deze voorstelling niet goed?
1. Een groot deel is een geschiedenisles.
2. De sterkste stukken van de van de voorstelling stonden op video, interviews en gruwelijke beelden uit journaaluitzendingen. > Als acteur kom je daar nooit overheen.
Beide elementen zijn op zich prima, maar maken geen theatervoorstelling.
3. Ik ben op geen enkele wijze geprikkeld om mijn mening te wijzigen of te nuanceren, vanaf het eerste woord was ik het met hen eens. > Ik ben niet hun ideale toeschouwer.
4. Verschillende keren werd het publiek gevraagd om “erover na te denken.” Maar gek genoeg gebeurde dit zonder de 4e wand écht te doorbreken. Ik werd niet persoonlijk aangesproken.
Ik vermoed dat deze groep een verandering in gang probeert te zetten. Ik zou ze willen aanraden met hun publiek in discussie te gaan voor, tijdens of na de voorstelling. Een goede docent checkt of zijn les aankomt bij zijn leerlingen. Het lauwe applaus kwam zeker niet doordat wij in ‘Shock’ waren.