Moose - Het Toneel Speelt

Expats, Het Toneel Speelt (26/02/2011)

Melpomene — Sat, 26 Feb 2011 22:44:45 +0000

Een postmodern vacuüm

Expats, volgens de site van Het Toneel Speelt, “een hilarische en zwartgallige komedie” over vijf succesvolle Nederlanders en één Amerikaan in Beijing die samen praten over alles wat anders zou moeten in de wereld tot plots een kind op de stoep staat en de Nederlanders deze vermoorden omdat dit het beste zou zijn voor het kind. Deze voorstelling gaat zeker over vijf Nederlanders en één Amerikaan in Beijng en ze praten zeker over veel dingen die anders zou moeten. Een generatie die meer dan alle generaties voor haar weet heeft van wat er in de wereld aan de hand is, maar die haar verantwoordelijkheid niet lijkt te nemen. Eigenlijk praten de personages over zoveel verschillende dingen dat er in werkelijkheid bijna niets gezegd wordt. Alles moet anders in de wereld, iedereen wil iets veranderen, voelt zich verantwoordelijk, maar niemand doet iets en hierdoor voert hypocrisie de boventoon. Er is echter één personage die ondanks haar pogingen om het meest irritante persoon in de voorstelling te zijn, uiteindelijk de meest oprechte blijkt. Barber, de vrouw des huizes, is irritant door haar gemaakte hippe taalgebruik en haar botte manier van doen, maar ze is tenminste de enige die weliswaar net als de anderen overal iets op aan te merken heeft , maar in ieder geval heeft ze niet de illusie dat ze iets kan en ook zeker niet wil veranderen aan de problemen in de wereld.

De boodschap is duidelijk, of deze postmoderne boodschap ons als publiek nog iets nieuws en waardevols meegeeft is zeer te betwijfelen en de chaos van futiliteit maakt deze voorstelling saai. Het beeld is star en enkel spannend op het moment waarop de deus ex machina-achtige verschijning van de Chinese hulp de nutteloosheid van het bestaan benadrukt door de enige keuze die de personages weten te maken ongedaan te maken en het kind weer tot leven te wekken. De tekst is ook niet interessant op een enkel taalgrapje die veroorzaakt wordt door het door elkaar gebruiken van het Engels en het Nederlands.

In de voorstelling zegt Mark, als reactie op het door Barber constante uiten van gedachten, dat hij ook veel denkt maar daarbij niet praat. Mijn vraag is of de gedachte voor het maken van deze voorstelling het werkelijk waard was om haar uit te spreken.

Expats, Het Toneel Speelt (23/01/2011)

alper — Mon, 24 Jan 2011 14:09:21 +0000

Leuk en relevant stuk. En aardige metafoor en spiegel die lekker werken. Blij dat dat nog kan. De bimborol van Fockeline Ouwerkerk is erg sympathiek en de Amerikaan van Sieger Sloot overtuigt prima.

Tomaat voor het wringen en inzakken tegen het einde. Het eindeloze geschreeuw (ik snap dat die zalen groot zijn, maar moet dat echt?). Het laten liggen van duidelijke referenties die je had kunnen maken.

En belangrijkste tomaat voor de uitleg en het met nadruk vertellen van alles wat er gebeurt. Om David Simon te citeren: “Fuck the exposition”. Maar als je de uitleg laat varen hou je hier denk ik weinig meer over dan een oppervlakkig begrip van de wereldeconomie en een karikaturale behandeling van populistisch-rechts. Dat mag beter.

De tomaten zijn voor details. Het is zeker wel geslaagd en een milde aanrader.

Een nieuw leven, Het Toneel Speelt (18/05/2010)

Jeanine — Fri, 21 May 2010 23:50:23 +0000

Tijdens de presentatie van zijn nieuwste boek wordt uitgever Joep door zijn interim-manager apart genomen. Die fileert hem vakkundig en laat hem dan weten dat hij ontslagen zal gaan worden. Deze goede openingscene is meteen de beste van het hele stuk. Het is verder een tamelijk eendimensionaal verhaal dat bevolkt wordt door karakters van bordkarton. Marc Rietman speelt wederom een mislukte kunstenaar in de Randstad die onverwacht geconfronteerd wordt met zijn Limburgse achtergrond. Dat doet hij niet slecht maar het blijft nogal slapjes. Zoals er in het hele stuk weinig sjeu zit, daar kunnen die 3 seconden waarin Rene van Zinnicq Bergmann in zijn blote kont staat weinig aan verhelpen. Het zou een mooi luisterboek zijn, voor een toneelstuk is het echt te weinig.

Geslacht, Het Toneel Speelt (13/05/2009)

Sebastiaan — Thu, 14 May 2009 09:58:41 +0000

Ja ja ja, ik heb de gouden tomaatvoorstelling van dit seizoen ontdekt. Ik heb mij anderhalf uur lopen ergeren en dat is voornamelijk de schuld van regisseur Ger Thijs. Deze goede man vindt het nodig geen echte personages neer te zetten, maar karikaturen die anderhalf uur geen enkele ontwikkeling meemaken. Carien Crutzen is anderhalf uur aan het krijsen en verontwaardigt aan het doen en blijft dat ook, al krijgt ze te horen dat haar hele lichaam vol zit met kanker, het lijkt alsof het haar niks doet. Mark Rietman, als de wethouder die ook nog homo is, speelt of helemaal geen homo of een overdreven Gordon-nicht, geen subtiele trekjes van een homo met soms een handje hier of een gilletje daar. René van Zinnicq Bergman is een sul die onder de plak zit bij zijn vrouw (Crutzen) en voelt geen opluchting als zijn vrouw sterft of zich echt ongemakkelijk als Rietman avances probeert te maken, nee hij is gewoon een sul en dat doet hij plichtsgetrouw. En dan de nietszeggende Chileen die ook niks lijkt te voelen. Alle 4 de acteurs zijn door Thijs in een hokje gezet en mogen daar niet uitkomen. Daardoor is er geen enkel moment van rust want dan komt Crutzen er weer door heen en het stuk mag ook niet schrijnen, zwaar en zwart worden. Ieder moment dat dat een beetje gebeurd, daar wordt meteen een grap overheen gegooid. En het decor met het portret van het meisje snapte ik ook niet. Toch een pluspuntje, ook al helpt het voor rest niks: eindelijk weer eens onversterkt. Maar daar wordt het spel jammer genoeg niet beter op.

Op hoop van zegen, Het Toneel Speelt (14/03/2009)

Dirk Vermassen — Sun, 15 Mar 2009 16:10:25 +0000

Een gave, gestileerde voorstelling van een ijzersterk stuk. Had het al gelezen, had er al veel over gehoord, maar nog nooit gezien (klassiek repertoire wordt in Vlaanderen maar zelden meer gespeeld door professionele gezelschappen). Blij dat ik het mocht meemaken temidden van een geboeid en niet zelden ontroerd Hollands publiek. Zo moet Heijermans het bedoeld hebben.

Op hoop van zegen, Het Toneel Speelt (26/02/2009)

Pinguin — Fri, 27 Feb 2009 11:26:20 +0000

Ik vond dit een behoorlijk goede Hoop. Hoewel het begin mij een beetje deed schrikken, want ik zag al voor me dat ik een hele avond naar een veel te overdreven speelstijl zou moeten kijken, maar dat was alleen de oude Cobus.

De rest van de rollen was ook redelijk gestileerd, maar niet te overdreven. Marisa van Eyle speelde Kniertje heel strak en Maarten Heijmans speelde Barend weer heel los en goed. Fijn ook om Saskia Temmink weer eens te zien.

Het lege decor deed me denken aan voorstellingen van TGA terwijl de kleine ruimte weer leek afgekeken van een Peter Greenaway. Erg mooi om het naar beneden te zien zakken.

Ik ben een beetje bang voor de komende stukken van Heijermans die HTS willen gaan opvoeren, maar deze Hoop laat juist wel zien dat zijn stukken vandaag de dag nog steeds goed te spelen zijn. Hoewel de interesse er niet was, afgaande op de 100 man in de zaal!

Op hoop van zegen, Het Toneel Speelt (21/02/2009)

Nike — Sat, 21 Feb 2009 23:53:21 +0000

Een enscenering van het stuk van Heijermans deed mij deugd, echter begrijp ik na het zien van deze voorstelling waarom dit maar zelden gebeurd. Het toneel speelt, speelt oorspronkelijk Nederlands repertoire. In dit geval oorspronkelijk als in de zin van traditioneel en oubollig. Wat het publiek te zien krijgt is een opvoering van de tekst van Heijermans over een vissersdorp en de ondergang van de ‘op hoop van zegen’, niks meer en niks minder. Het acteerwerk van de toch wel ‘grote’ namen laat te wensen over, want waar de acteurs proberen duidelijke emoties over te brengen, lacht het publiek ze weg. Misschien omdat de actrices zich een aantal keren letterlijk aan de voeten van hun tegenspelers gooien en uitbarsten in een hysterisch ‘huilen’ wat de geloofwaardigheid niet ten goede komt! Eén gewei voor het simplistische decor van Guus van Geffen, waardoor het klucht gevoel iets terug gebracht wordt, het mooie beeld met de regenval en de acteerprestaties van Jo (Saskia Temmink). De hoop op een goede voorstelling was er, maar Heijermans stukken zijn naar mijn mening niet meer interessant binnen de huidige samenleving en niet echt meer een zegen voor de toneelwereld.

Op hoop van zegen, Het Toneel Speelt (15/01/2009)

Floortje — Mon, 26 Jan 2009 12:35:12 +0000

Helemaal niet stom, deze Hoop. Ik ga altijd wat cynisch naar Toneel Speult, maar ze zijn echt ver gekomen. Ik wilde wel eens kijken of dat stuk van Heijermans zonder muziek/jeugd/dans/musical/Marthaler opleuking zelf ook wat is. Enscenering is streng en precies. Tomaat voor het toneelhuischangemant, en nog wat meer vormgerommel. Hoogte punt, hoe kan het anders, de nacht van de storm. Reuze blij met Myranda Jongeling en Bart Klever, echte ensemble spelers die met kleine gebaren en lichte smier de vaart er in houden. Marisa van Eyle is een echte irritante Knier, fijn in balans met een schattige Barend, ontdekking Maarten Heijmans. Eigen gewei voor Heijermans, die blijkbaar een stuk heeft geschreven dat de anecdote van de visserij, voorbijgaat.

De verlossing, Het Toneel Speelt (24/08/1999)

Bram — Thu, 21 Aug 2008 15:21:28 +0000

Oubollige schets van burgerlijk Vlaams gezin.Wordt ook weleens vertoond op zaterdagavond op Nederland 2. Claus op automatische piloot.

De verlossing, Het Toneel Speelt (27/08/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:21:28 +0000

Een nieuw seizoen, nieuwe kansen en alweer 1 mislukte poging binnen. En je weet het natuurlijk vantevoren: Het Toneel Speelt in het verleden. Maar je bent twee maanden theaterloos geweest, hebt iets van je scherpte verloren en denkt: zo erg kan het toch niet zijn. Tenslotte is het Claus, er staan goede acteurs in… Dus laten we het maar proberen. Dat was dus een vergissing.
Realisme op het toneel is toch vooral erg saai en lelijk, blikjes, en hoedramaturgisch verantwoord het weglaten van vlaamse accenten ook is -wat washet excuus ook al weer? Je hoort de kunstmatige taal van Claus beter,wanneer die met Nederlandse stemmen wordt uitgesproken; mijn god wat eengelul- Blikjes. Het blijft vooral heel erg TOONEEEL. Maar ja, ik had hetkunnen weten.