Moose - Het Volk

De glazen kin, Het Volk (08/04/2001)

Floortje — Thu, 21 Aug 2008 15:21:47 +0000

Tsja, theater en sport, het vervalt vaak in clichés en dat gebeurt in deze voorstelling. Goed gespeeld, maar vaak wat uitleggerig; ik vond de clowns erg mooi, maar dan moet weer vertelt worden waar ze vandaan komen.

De glazen kin, Het Volk (10/04/2001)

Thu, 21 Aug 2008 15:21:47 +0000

Over het leven van een bokser die te laat is gestopt. Fijn sober, hier en daar komisch. Miste vaart en gevaar. Soms lijken deze spelers geniale profs, soms groteske amateurs. Maar prima voorstelling voor de middag; tragikomisch.

Een zomerjurk vol verdriet, Het Volk (09/02/2001)

Thu, 21 Aug 2008 15:21:20 +0000

Mooie tragikomische voorstelling. Er bestaat toneel om te lachen zonder dat je naar een klucht hoeft! Prachtige monoloog over het huwelijksleed in Zeeland. Geweien voor decor en spel. Een tomaat voor het wat zwakke plot en de rol (Riekje) die niet zo uit de verf kwam.

helden zonder glorie, het volk (09/01/2008)

colson — Thu, 10 Jan 2008 15:28:30 +0000

Met die titel “Helden zonder Glorie” zet Het Volk hoog, te hoog, in - want de “The Naked and the Dead” van Norman Mailer is dit zeker niet.

Om maar eens iets te noemen: er zit weinig sex, laat staan “de tijdmachine”, in de voorstelling. Wel oorlog. Of eigenlijk oorlogsverhalen. En natuurlijk barst de “voorlichtingsavond” van de drie schlemielige militaire veteranen, van de humor. Treurige humor soms, want het onderwerp mag anders zijn dan bij vorige voorstellingen, de drie enthousiaste loosers mikken ook nu weer op een soort compassielach.

De zaal in Hoorn vond het kennelijk mooi. Maar daar waren dan ook bruilofsvierders onder. Waarvan de hoofdrolspelers na afloop van de acteurs ook nog Champagne kregen. Dat is natuurlijk de manier van klantenbinding.

Wat niet mag, Het Volk (25/03/2007)

Simber — Tue, 27 Mar 2007 10:35:33 +0000

Het is moeilijk om echt een hekel te hebben aan Het Volk, noeste theaterarbeiders, die dit keer zelfs een nieuwe generatie Kruijver (Karlijn, dochter van Wigbolt) introduceren. Ze vonden een merkwaardig curiosum, een stuk uit 1922 over de coming-out van een artistieke zoon in een werkmansgezin, maar ze voegen daar dan een beetje flauwe laag aan toe van een amateurgezelschap die dit stuk gaat uitvoeren. Ik heb met wel vermaakt met het me afvragen of het stuk een mystificatie was (had ik leuker gevonden) en met het aardige komedie-spel. Maar toch, als geheel erg mager.

sprongen in het duister, het volk (29/06/2005)

colson — Thu, 30 Jun 2005 06:43:34 +0000

Het Volk heeft een scherp oog voor mensen in de marge. Hun pogen zich tegen het onvermijdelijke teweer te stellen, wordt met sympathie en ironie getoond. Ook dit keer; drie ex-balletdansers op leeftijd proberen het (“na vijfenveertig jaar - minstens!”) nog één keer. Uiteraard loopt de gieter-choreografie spaak.
We houden van de toon die Het Volk kiest. De groep behoort tot onze vaste jaarlijkse keus. Maar eerlijk gezegd hebben we de drie acteurs wel eens beter op dreef gezien. Of ligt het aan ons en begint ons de langzamerhand wel erg bekende kost tegen te staan?

Vlegeljaren, Het Volk (25/02/2004)

colson — Thu, 26 Feb 2004 09:57:23 +0000

Het is tamelijk trefzeker, als ik op m’n eigen herinneringen afga, wat het trio van Het Volk als kenmerkend voor de jongenswereld van kort na WOII neerzet. Hutten bouwen, munitie en scherven zoeken, doodlopende wegen vinden voor de levensvragen, geheime verbonden sluiten en vriendschap voor altijd zweren. Het staaltje vér pissen was zelfs indrukwekkend. Maar ik ben bang dat ik de voorstelling, net als die vriendjes van toen, toch betrekkelijk snel ga vergeten.

De Thuiskomst, Het Volk (07/03/2003)

Joost — Mon, 10 Mar 2003 20:10:24 +0000

Degelijke Volk productie en leuke uitwerking van The Homecomming van Pinter. Da’s alles.

De thuiskomst, Het Volk (05/02/2003)

colson — Thu, 06 Feb 2003 10:53:24 +0000

In de bijgeleverde folder annex flyer vertellen Wigbolt Kruijver, Bert Bunschoten c.s. dat hun voorstellingen over mannelijk onvermogen gaan. Nou, het zal wel. Mij dunkt dat de groep vooral veel originele en volkse komische potentie laat zien. Daartoe is dit keer Harold Pinter in de blender gestopt, zodat er zes tamelijk karikaturale types op maat gevormd konden worden. Jammer natuurlijk voor de toneelschrijver, maar het levert in ieder geval wel ongegeneerd en overtuigend amusement op. Alhoewel het misschien toch wel tijd wordt voor heroriëntatie bij Het Volk.