Moose - Sabri Saad el Hamus

Zikr, Sabri Saad el Hamus (10/09/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:21:19 +0000

Het is onmogelijk om deze (theater)gebeurtenis te beoordelen in geweien en blikjes, dus dat ga ik ook niet proberen. Strikt persoonlijk was ik licht teleurgesteld dat het ritueel op geen enkele manier getheatraliseerd was, waardoor de Rode Zaal van de Brakke Grond toch de verkeerde plek was hiervoor. Verder moet ik nog bekennen dat ik het niet volhield anderhalf uur heen en weer bewegen, na pak ‘m beet veertig minuten ben ik volkomen uitgeput ter aarde gestort en nog steeds heb ik spierpijn.

Zikr, Sabri Saad el Hamus (12/09/1999)

Vonneke — Thu, 21 Aug 2008 15:21:19 +0000

Geen theater, maar een geweldig feestje. Al dansend vergeet je de tijd en breek je door de ene zweetbarrière na de andere. Het rozenwater na afloop maakt het helemaal af. Graag elke maand.

Zekket, Sabri Saad El Hamus (27/02/2008)

Thu, 28 Feb 2008 20:54:17 +0000

Zekket laat een kunst zien die in het moderne debat verloren leek.
Het vertellen van een verhaal dat bij de luisteraar vragen oproept, en tot nadenken stemt. Een verhaal waarin geen enkel teer onderwerp om taktische reden wordt vermeden, niet hard confronteert, maar uitnodigt.
Met een intelligentie gemaakt die in huidige maatschappenlijk/politieke debat ontbreekt. en dat is verademend en hoopvol.
Wat een mooie, en eigelijk eeuwenoude kunst.
Het vertellen van een verhaal, een parabel, een gelijkenis,
waarvan de luisteraar wijzer wordt.
Zekket liet het gisteravond indrukwekkend terugkeren.
Ik wacht tot het volgende stuk, en in de tussentijd ga ik zelf verhalen vertellen, en vragen stellen, in plaats van meningen verkondigen. Wat Zekket op het podium kan, moet ik in mijn priveleven kunnen.
Breda. Niko Pronk

Zekket, Sabri Saad El Hamus (31/01/2008)

Witte — Fri, 01 Feb 2008 09:16:08 +0000

El Hamus zit aan een tafeltje en praat. Alleen zijn mond en ogen bewegen. Na enige tijd pakt hij een zakdoek om zijn voorhoofd af te wissen. Na een kwartier gaat hij staan. Later zit hij nog even op tafel, eerst met één bil, dan ook met het gehele zitvlak. Daarna trekt hij zijn jasje uit.
Dan zijn we al bijna een uur onderweg.
Als er zo weinig te zien is (op zijn gezicht is niets af te lezen) moet de woorden het doen. Een lange, lange reeks woorden die zinnen vormen. Het verband tussen die zinnen ontgaat me vaak.
Ik heb een buurvrouw die aan slapeloosheid lijdt. Zij zou bij El Hamus binnen vijf minuten onder zeil zijn geweest. Jammer van dat ene zinnetje, ergens halverwege, dat plots met kracht wordt uitgesproken. Dat doet zo’n hele remedie teniet.
Na vijf kwartier is het gebabbel gelukkig ten einde en kijkt het schaarse publiek elkaar aan met een blik van : waar gaat het eigenlijk over? Geen idee. Misschien moet de tekst van Ko van den Bosch eens op wat A-viertjes gezet worden, dan kunnen we het nalezen.
El Hamus lijkt in het theater niets toe te voegen. Integendeel.

Zekket, Sabri Saad el Hamus (25/01/2008)

hanane — Sat, 26 Jan 2008 21:49:01 +0000

Verbijsterend.Het ging over ontworteling,migratie,over verlies en rouw.En over hoe dat geinterpreteerd wordt in de psychiatrie naar westers-elitaire maatstaven.Als kijker wordt je een blik gegund in het hoofd van een ontheemde,als een zakat(aalmoes) aan het publiek.Je schaamt je,want wie is hier eigenlijk ziek?De patient of de maatschappij?De wereld is gek geworden.

Zekket, Sabri Saad el Hamus (15/01/2008)

RiRo — Wed, 16 Jan 2008 16:08:21 +0000

Zoals in muziek de stiltes tussen de noten net zo belangrijk zijn als de noten zelf, zo zijn ook bij een monoloog de stiltes wezenlijk. Het kan dan ook niet anders dan dat regisseur Provily een absoluut gehoor heeft voor zulke stiltes. Want net als eerder in 4.48 Psychose is hij er ook nu in geslaagd de acteur ertoe te bewegen haast onbeweeglijkheid te blijven en daarnaast een gepast zwijgen in acht te nemen tussen zijn woorden. Over de tekst kun je van mening verschillen, die werd op verzoek van Saad El Hamus geschreven door Ko van den Bosch. Dus dat valt buiten de verantwoordelijkheid van de regisseur. Maar voor dat waar hij wel verantwoordelijk voor is, voor de manier waarop Saad El Hamus acteert en voor de evenwichtige compositie van het geheel, kan Provily wat mij betreft na vanavond genomineerd worden voor de titel ‘Meester van de Monologenregie’.

Mohammed en Omnya, Sabri Saad El Hamus (21/09/2007)

Monika — Mon, 24 Sep 2007 09:53:29 +0000

Zo op het eerste gezicht zou je het niet zeggen maar dit stuk gaat over de onvoorwaardelijke liefde tussen man en vrouw. Ik ben zelden zo ontroerd geweest.De combinatie van tekst (in twee talen) en muziek was zo mooi en zorgvuldig gekozen dat ik er kippevel van kreeg.
Het spel van Sabri Saad was pakkend; hij hield het publiek in de ban van het stuk, waar een vrouw uit liefde voor haar man de zwarte plek binnen in hem zocht. Er zit zeker geen zwarte plek in het spel van Sabri Saad El Hamus.
M.S

Mohammed en Omnya, Sabri Saad el Hamus (21/01/2007)

Thu, 01 Feb 2007 09:11:35 +0000

Omnya is het tweede deel uit een vijfluik van Sabri Saad el Hamus; het eerste deel heb ik niet gezien. Het onderwerp: Mohammed wordt vermoord door zijn echtgenote Omnya en ziet vanuit zijn dode lichaam toe op wat er met hem gebeurt en er zijn flash backs waardoor langzaam de toedracht duidelijk wordt. Ik heb van begin tot eind geboeid de eenmansvoorstelling gezien, ben zeer onder de indruk, niet alleen van het verhaal maar m.n. de wijze waarop hij acteert. Helaas was de zaal in de Meervaart lang niet vol en dat is absoluut ten onrechte (ook de recensie in NRC was lovend). Het heeft bij mij gezorgd voor een andere beeldvorming tav deze problematiek.

Mohammed en Omnya, Sabri Saad El Hamus, Productiehuis Frascati (13/01/2007)

Simber — Tue, 16 Jan 2007 13:03:13 +0000

Goeie solo van Sabri, de voorstelling rijmde mooi met het een zaal verder gespeelde Is.Man. Weer hartstocht en moord en arabisch gezang en derwisj-dansen. De verbinding met de islam zit in dit tweede deel van Pax Islamica volgens mij vooral in de gelukzalige liefde die de nabijheid van God oplevert, waardoor je niet anders dan medelijden en liefde kunt voelen voor degene die jou vermoord en je lijk verminkt.

Zoeken naar Mohammed, Sabri Saad El Hamus (18/11/2006)

Sun, 19 Nov 2006 16:01:04 +0000

In “Zoeken naar Mohammed” gaat de in Nederland wonende Egyptische moslim Sabri op zoek naar zichzelf op het grensvlak tussen twee werelden, en tast deze feilloos af, met rake humor en scherpe analyses. In een cabaretesk toneelstuk wordt met grote vaart door drie zeer natuurlijk spelende acteurs alle thema’s behandeld die spelen bij een moslim in een westers land, keurig uitgewerkt van beide kanten: van wij-zij tot schijnheiligheid over en weer. De voorstelling geeft veel stof tot napraten, ik heb nog nooit na een voorstelling zoveel mensen met elkaar in gesprek gezien als na deze. En het ging allemaal over de inhoud van dit prachtige stuk. Blijft erg hangen in je hoofd.

Must see!