Moose - Art & Pro

Golfbrakers, Art & Pro (09/12/1998)

Floortje — Thu, 21 Aug 2008 15:21:50 +0000

Wat een gedoestuk, ik begreep het niet helemaal. Waarschijnlijk is hier sprake van een generatiekloof, dat coke/sex/mislukte kunstenaarsschap zegt mij niet zoveel; dan ga ik wel naar DIEP. Maar dan weer wel erg fijn gespeeld, dus zeker uit te houden. Ik ben nog steeds in de war dat Art & Pro chique is geworden, waneer zou dat overgaan?

Golfbrakers, Art & Pro (09/12/1998)

Simber — Thu, 21 Aug 2008 15:21:49 +0000

De nieuwe Strijards is weer meer van hetzelfde: interessante personages met leuke kwinkslagen in een knappe mise-en-scène, maar het duurt een half uur te lang en probeert met een slecht plot weg te komen door semi-betekenisvol met zakjes coke te strooien.

Familiegeschiedenis Belgrado, Art & Pro (14/10/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:21:39 +0000

Dit is nu zo’n voorstelling die je uit morele overwegingen prachtig moet vinden. En toch wringt er iets. Eigenlijk klopt alles, de zeer uitvergrote speelstijl, het viezige toneelbeeld, de acteurs. Waarom ben ik dan toch niet gelukkig. Jawel, de ontknoping is een beetje mager en komt wel heel plotseling, maar dat is het niet alleen. Nee, het is de titel. Het woord Belgrado is zo beladen en die verwachtingen lost de voorstelling niet in. Noem het eenvoudigweg ‘Familiegeschiedenis’, dan denk ik er zelf het hele voormalig Joegoslavie wel bij.

Familiegeschiedenis Belgrado, Art & Pro (27/10/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:21:39 +0000

Deze voorstelling is het best te vergelijken met een noise-band: hard, meedeogenloos, maar na een nummertje of vijf raak je gewend aan de muur van geluid. En gewenning is niet goed. Je wordt murw gebeukt door de verschrikkingen die je hoort en ziet. Maar het snelle, rauwe, groteske (en zéér goede) spel blijft echter boeien tot het slot en is genoeg reden om naar deze voorstelling te gaan.

Ivanov, Art & Pro (08/02/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:19:55 +0000

Veel verwachtte ik. Frans Strijards en Tsjechow, dat is een legendarische combinatie. Nou, dat viel tegen. Er zijn verzachtende omstandigheden. Een horde luidruchtige CKV-ers verstierde het eerste bedrijf (kan iemand die pubers aan de lijn houden?), maar zelfs dan. Ondanks de vele strak geregisseerde ingewikkelde groepsscènes, wordt het gezelschap nooit een geheel. Men speelt afspraken, de essentie van het stuk wordt op mijlen gemist.

Ivanov, Art & Pro (28/01/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:19:55 +0000

Na ‘de Kersentuin’ en ‘Oom Wanja’ nu een ultieme Tjechov waarin Frans Strijards laat zien dat zijn meesterschap zich nog steeds in een razend tempo ontwikkelt. Geen lusteloze lamlendige personages, zoals een hardnekkig Nederlands misverstand lijkt voor te schrijven, maar mensen die strijdend naar de bliksem gaan. Strijards weet de zwarte smettenop de menselijke ziel op weergaloze wijze op te sporen en in een spannende theatrale mis-en-scène weer te geven. De vrouwen zijn krachtig en goedgebekt, de mannen stumperds die niets doen dan met clichés strooien. In het deel voor de pauze word je bestormd met informatie. Synchroniteit en polyfonie tijdens het hylarische verjaardagsfeestje van Sacha maken dat je geen moment kan verslappen. Na de pauze wordt je met een klap het drama ingedonderd. Het net wordt in rap tempo rond de personages aangesnoerd. Er is geen ontsnappen meer aan. En dan: onmogelijk om direct na de laatste fade-out te applaudiseren. Even bijkomen… en dan klappen, stampen, gillen en schreeuwen. En dan de volgende dag meteen reserveren voor nog een keer.