Moose - Caroussel

Vita en Virginia, Caroussel (28/03/2001)

Floortje — Thu, 21 Aug 2008 15:21:30 +0000

Er blijft weinig ruimte over om wat van deze voorstelling te vinden, de actrices zijn goed en de brieven zijn ongetwijfeld enorm historisch verantwoord, het wordt weinig drama. Een soort documantaire theater, vooral educatief.

Vita en Virginia, Caroussel (28/03/2001)

Thu, 21 Aug 2008 15:21:29 +0000

Dit toneelstuk van de actrice Eileen Atkins is gebaseerd op de briefwisseling tussen de schrijfsters Virginia Woolf (1882-1942) en Vita Sackville-West (1892-1962). Misschien is met ‘baseren op’ teveel gezegd: het stuk is namelijk geen interpretatie van de brieven en van de relatie tussen Vita en Virginia, maar een voordracht van een selectie ervan. Regiseur Matin van Veldhuizen heeft ervoor gekozen om, net als Eileen Atkins, geen interpretatie van de brieven weer te geven, maar ze in semi-originele vorm (met aanhef) als stuk zelf te gebruiken. Hoe moeilijk het ook is om deze twee beroemde, historische figuren in een imitatie recht aan te doen, het huidig effect is rondom houterig. Atkins heeft waarschijnlijk gehoopt dat, wanneer ze zo dicht mogelijk op de huid (en brieven) van Vita en Virginia zou blijven, de kritiek voor een verkeerde weergave van de dames en hun relatie uit zou blijven. Het toneelstuk geeft dan ook de indruk historisch correct te zijn. Door de keuze van de (passages uit) brieven die Atkins in het toneelstuk verwerkt, is het stuk toch een geheel eigen visie op de karakters van en de relatie tussen Vita en Virginia geworden. Maar dit is slechts voor een enkeling interessant. Het grootste deel van het publiek gaat na het zien van Vita en Virginia verveeld naar huis, met een enigszins scheef beeld van de verhouding tussen de twee schrijfsters. Lof echter voor de actrices Nettie Blanken en Trudy de Jong, die het toneelstuk smaak geven.

De Vergissing, Caroussel (15/01/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:21:27 +0000

Niet geheel blanco gezien. Dic van Duin als acteur i.p.v. vaste klant. Erg verrassend. Twee wat mindere acteurs, de rest best grappig.

De Vergissing, Caroussel (15/01/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:21:26 +0000

Geachte Hoofdredactie van Moose,
Mag ik hierbij mijn welgemeende komplimenten aan U kenbaar maken? Uw flitsende opmerkingen over het huidige toneel zijn inspirerend, prettig om te lezen en leuk voor de argeloze lezer, lijkt me zo. Maar er klinken tussen de snedige regels wel veel boze ondertonen. Vanwaar? Is er een ingewikkelde liefdesrelatie tussen de schrijvers en het theater? Misschien zouden jullie eens moeten gaan kijken naar ‘De Vergissing’ van Carrousel in Bellevue. Ik heb daar genoten van het geile spel van de regisseuse zelf, het Italiaanse non stop gekakel en de bevrijding weer eens ironie aan te treffen op het toneel. We vergissen ons continu, maar dat is lachen. Ik geef er wel drie rendieren voor, maar ik ben een oude vrouw, die van dubbelzinnige teksten en spetterende dansjes houdt. En van Italia.

De Vergissing, Caroussel (26/01/1999)

Vonneke — Thu, 21 Aug 2008 15:21:26 +0000

Het leven hangt aan elkaar van lullige kleine vergissingen. En van ons, die daar vervolgens erg meeslepend over doen. De tekst van Ginzburg gaat over het terloopse. Caroussel doet daar niets aan af, en voegt niet geforceerd iets toe. Heerlijke komedie met geweldig acteerwerk. Genieten, die gewoneironie.

De Vergissing, Caroussel (26/01/1999)

Simber — Thu, 21 Aug 2008 15:21:26 +0000

Eigenlijk vind ik alles wat Marlies Heuer doet een gewei waard, maar dat neemt niet weg dat dit een stom stuk is dat nergens over gaat. Dan wel weer knap dat ze er zo’n geestige voorstelling van hebben weten te maken.

Abigails Party, Caroussel (16/05/2000)

Floortje — Thu, 21 Aug 2008 15:18:52 +0000

De dag na de cultuurnota een getroffen gezelschap bekijken is altijd spannend. Ze hielden zich goed, maar toen er onaangepaste ouderen in de zaal bleken te zitten die commentaar maakte op het roken op toneel, lieten ze zich gaan. Hoewel het kostelijk om te zien was, realiseerde ik me naderhand dat de twee bezoekers echt buitengewoon arrogant en onbeschoft zijn behandeld. Ik zei het al; de dag na een cultuurnota naar het theater gaan altijd spannend.

Abigails Party, Caroussel (18/05/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:18:52 +0000

Vijf geweldige akteurs in een stuk van Mike Leigh. Ik moet zeggen dat ik dan wel kijk met in mijn achterhoofd zijn films (Naked, Secrets en Lies, Career Girls), dus ik wel een punt verwacht. Het komische gedeelte in de voorstelling liep natuurlijk goed, met hier en daar een schmier (waar metname Mijs Heesen een handvol van heeft) maar ik verwachte dat het wel om zou slaan, want de sneuheid van de personages was al zo aanwezig. Maar het kwam niet. Er kwam wel een tweetal te nare gebeurtenissen; één sterft, vier gaan er nauwelijks mee om. Maar je wordt als publiek niet medeplichtig, of met iets opgezadelt waar je niet mee wil worden opgezadelt. Daar lagen wel kansen, om het genadeloos te laten omslaan; van de komische kant van de sneuheid van personen die hebben wat ze willen en het niet zullen krijgen- die moet tragisch worden. Ik wil niet meer lachen, ik wil janken verdomme. Zijn deze akteurs dan inderdaad bezig met het verlies van subsidie? Nee, da’s flauw, maar kut - ik ga weg zonder dat er echt iets binnen is gekomen. Terwijl de onderwerpen ook in deze jaren nog wel boeiend zijn.
Mechanismen in sociale omgang - en beperkingen daarvan; leven met iemand waar je niet mee wil leven; eenzaamheid… maar ja.
Ik ben na de voorstelling alleen maar bezig met de vraag waarom het niet lukte die avond, niet met het stuk Abigails Party. Da’s jammer, ‘t is een mooi stuk.

Abigails Party, Caroussel (16/05/2000)

Vanessa — Thu, 21 Aug 2008 15:18:51 +0000

Ik was erg te spreken over de muziekkeuze van het gezelschap. Ook de salontafels konden mijn goedkeuring wegdragen. Helaas was het stuk zelf totaal niet boeiend. Gaap gaap. Gelukkig bracht een sputterende dame op rij 1 daar verandering in. Of de acteurs niet wilden roken en ze was niet van plan haar mond te laten snoeren. Ze gaf de acteurs van jetje, en de acteurs gaven haar van jetje, en vervolgens gaven de acteurs elkaar van jetje. En zo werd het een hele olijke avond.