Moose - Keesen & Co

interest, Keesen & Co (30/10/2009)

Duncan — Tue, 03 Nov 2009 08:21:13 +0000

Een erg sterke voorstelling. Mooie tekst van Rob de Graaf en sterk gebracht door de spelers. Een mooi beeld van een gezin waar alle relaties overhoop liggen door het geld dat in het gezin aanwezig is, en waar de moeder, weduwe, nu een nieuw leven mee wil starten met haar nieuwe partner. Sympathie verschuift gedurende het stuk door de sterke dialogen. Het blijft overigens een bitter wereldbeeld dat Rob de Graaf er op na houdt.

Richard I, Keesen & Co (18/04/2009)

Simber — Wed, 22 Apr 2009 08:42:51 +0000

Heel aardig, deze mix van Engelse geschiedenis en kantoor- en vergaderclichés. De strijd om de macht tussen de notulen en het jaarverslag door. Uitstekend gespeeld door met name Wim Bouwens en Xander Straat, twee van de beste sullige boekhouder/aardige vader-acteurs die er in Nederland rondlopen. Maar uiteindelijk ook een beetje mager, juist omdat er geen drama mag zijn. Daardoor wordt het eind nogal Jiskefet.

Richard I, Keesen & Co (15/04/2009)

colson — Thu, 16 Apr 2009 06:53:05 +0000

Koning Richard I is gegijzeld door de Duitse Keizer na zijn rampzalige kruistochten. Zijn regering in Londen is radeloos, redeloos en reddeloos.

Nog een paar voorstellingen van Richard I en het is voorbij. Jammer, want het gaat over een boeiend onderwerp (het gestuntel van bestuurders als het flink tegen zit), biedt anderhalf uur goeie dialogen ( dank, veel dank Joeri Vos!) en een paar goed getimede stiltes plus heel behoorlijk spel.

Zien? t Kan nog. Tot en met zaterdag in de Brakke Grond. En volgende week ook nog een paar keer in Alphen (Theater a/d Rijn).

Vrede, Keesen & Co (02/10/2008)

Duncan — Mon, 06 Oct 2008 07:34:48 +0000

Een erg mooie, scherpe tekst en ook erg sterk gespeeld. Vooral een gewei voor de zwager van de overledene met wie je als publiek eigenlijk nog het meest kan identificeren. En, ik moet toegeven dat de aanwezigheid van het lijk sterker werkte dan ik had verwacht. Een goede voorstelling, als je kan, nog heen gaan.

Een Meeuw, Keesen & co (06/03/2008)

Kruif — Sat, 15 Mar 2008 16:37:27 +0000

Kan me goed vinden in de minirecensie van A.T. De voorstelling bestaat uit de regieopdracht: Relativeer alles wat je doet en meen niks van wat je zegt. Dat voeren de spelers bijna allemaal braaf uit. Waardoor er geen enkel sprake is van welk drama dan ook. De personages hebben tenslotte nergens echt last van want ze moeten vooral giechelen om hun eigen gekke probleempjes. Het hing mij vrij snel de keel uit. En dan is er nog De Actrice die nog een stapje verder gaat en er een soort Tineke Schoutenachtige Lachofikschiet Show van maakt. Tenenkrommend. A.T.’s kritiek dat de titel ‘Een Meeuw’ flauwekul zou zijn omdat het ‘De Meeuw’ moet zijn klopt echter niet. In het Russisch staat er geen lidwoord voor. Het stuk heet dus eigenlijk stomweg ‘Meeuw’. ‘De’ of ‘Een’ maakt dus in feite niet uit.

Een Meeuw, Keesen & Co (29/02/2008)

Tue, 11 Mar 2008 12:17:43 +0000

Smaken zullen wel verschillen maar ik zag een paar jaar geleden ‘Een Meeuw’ van de Theatercompagnie. Ik herinner me een erg mooie creapy Jappe Claas en Halina Reijn is altijd mooi. Maar verder was het vrij zwaar en traag. Willibrord Keesen maakt nu een voorstelling waar ik onbedaarlijk om moest lachen en die me raakt, niet alleen aan het slot. Wat een prachtig ensemble en wat een heldere voorstelling! Het zal wel niet gezegd mogen worden maar alsof Tsjechov het voor deze mensen geschreven heeft. Ook de kleine rollen komen heel goed uit de verf. Die lichtheid van Keesen is een heel speciaal. Heel terloops, heel lakoniek. Soms lijkt het zelf belangeloos, maar je verliest je aandacht geen seconde. En naarmate het stuk vordert wordt je de diepte ingezogen. Hoewel ik bijna tot het laatst ook moest lachen om die mensen en om hoe die prachtige spelers die miezerige aandoenlijke egocentrische mensjes neerzetten. Grote kunst.

Een Meeuw, Keesen & Co (07/03/2008)

Mon, 10 Mar 2008 21:24:53 +0000

De meeuw is volgens volkskrantheatercriticus Hein Jansen een toneelstuk over een generatie conflict. En wie wel eens dit toneelstuk van tsjechof leest kan dit alleen maar beamen. Jansen zag onlangs “de beste Meeuw Ooit” (!!) te londen , in de Brakke grond speelde keesen & co afgelopen week de saaiste meeuw die ik ooit gezien heb. Er gebeurde niks, de regisseur wilde niks, de acteurs mochten niks en het decor vertelde niks. Het regie concept bestond uit één opdracht aan de acteurs: lach om jezelf na iedere zin. De oudjes ( Bussemaker, Bouwens, Joustra & Nooter) slaagden er nog in dit non concept van enige menselijkheid te voorzien, de jonkies volgden ijverig de regisseur. Met als resultaat: Masja : Ik ben in de rouw om mijn leven, hahaha! Nee hoor, maar niet heus, heb ik jou even mooi bij de neus! De eerste zin van dit ongelofelijk rijke, trieste en grappige verhaal.
En dit was nog maar de eerste zin. Wat volgde was een avond waarin iedereen niet zei wat hij zei en waarin het generatie conflict dientengevolge totaal afwezig was.
In De Meeuw (oh nee, “Een Meeuw”, ook al weer zo’n onzin.), door Keesen zelf vertaald, die overigens geen woord Russisch spreekt, een schandaal wat alleen in het Nederlands toneel onopgemerkt blijft,(Er zijn toch talloze, door Karel van het Reve opgeleidde, prima Russische vertalers.) zien we allerlei mensen die iets willen, en mensen die iets anders willen, en dat leidt tot geruzie, gehuil, gechanteer etc. Twee jaar later zien we waar al dat willen toe geleidt heeft: gefnuikte levens, verkrachtte ambities, lethargie. Bij Keesen & co leek die twee jaar eerder twee minuten. Er was niets gebeurt met de personages. Nina, in lelie wit, leek regelrecht van de bühne van het circustheater te Scheveningen te zijn gestapt, en Arkadina was nog even energiek en raar als voorheen. (volgens de actrice die deze rol speelde is toneelspelen: raar doen) Het decor straalde vooral uit : dit toneelstuk speelt zich nergens af, niet in Rusland,niet in Amsterdam en ook niet in Arnhem. En zo verder en zo voort, niks nada en niente, alleen heel veel angst en arrogantie. Geen mise en scene, geen vorm, geen empathie, de woorden schieten mij te kort. Arm Nederlands toneel.

Een Meeuw, Keesen & Co (07/03/2008)

java — Sun, 09 Mar 2008 17:46:57 +0000

Ik vond het begin overrompelend leuk. Zat ademloos naar Kostja, gespeeld door Joeri Vos, te kijken. Zo’n aangenaam gemak - erg prettig om naar te kijken.
Maar later verdween mijn enthousiasme enigszins. Ik vond de lichtheid geweldig, nog nooit Tsjechov op deze manier gespeeld gezien, maar het werkte niet steeds. Zeker niet aan het eind. En er waren scenes, zoals die tussen Trigorin en Nina die ik superlangdradig vond. Kennelijk vonden wat andere mensen dat ook, want die vertrokken, maar dat werd door Bram Coopmans echt meesterlijk getimed opgevangen - bravo daarvoor!
Maar…ik heb dit stuk vaak gelezen en nog nooit Kostja zo sympathiek gevonden, zijn wanhoop zo mee kunnen voelen en nog nooit zo in de gaten gehad hoe puur en dromerig Nina is, dat vind ik heel knap van deze voorstelling, dat te zien.
En Sorin, Michiel Nooter, was, niet steeds, maar wel vaak heerlijk om naar te kijken.
De tomaat is, omdat ik niet geroerd raakte aan het eind - als dat bij deze voorstelling had gekund, dat zou fijn zijn geweest.
Maar misschien waren er daarvoor net iets te veel lachjes?

Een Meeuw, Keesen & co (16/02/2008)

Sun, 17 Feb 2008 20:31:25 +0000

Ik heb zitten lachen en op het laatst greep het wezenloze optimisme en de wanhoop van de figuren me naar de keel. Bram Coopmans en Monique Kuijpers spelen een ruzie waarbij je vergeet dat je naar toneel zit te kijken. Het verhaal en de lijnen in het stuk had ik nog nooit zo helder gezien. Voor mij het beste dat ik in jaren heb gezien.

Een Meeuw, Keesen & co, Willibrord Keesen (16/02/2008)

Sun, 17 Feb 2008 12:17:37 +0000

De start van het stuk is verrassend.Daarna kun je beter weggaan. Ga hier alleen naar toe als je je 2 1/4 uur(!) wilt vervelen bij een saaie, langdradige, slecht geregisseerde en soms slecht gespeelde voorstelling. De acteurs zitten/staan veel statisch op dezelfde plek met elkaar te wauwelen. De inhoud is zeer vlak en ongeloofwaardig, en áls er al wat drama is dan wordt daaraan direct afbreuk gedaan via een terzijde-opmerking (altijd vergezeld van een vaag, bijna verontschuldigend glimlachje). Hedendaagse kleding en (saai) decor wekken een valse indruk van associaties met hedendaagse actualiteit, maar zelfs daar kun je hen niet op betrappen. Ook het wachten op een verlossend eind is een kwelling als het eindschot nog weer leidt tot een uitleg daarover(hoe verzin je het)! Wat zagen recensenten toch om zo positief over deze voorstelling schrijven??? Hoeveel mensen gaan dit nog betaald bekijken?